این سیستم این امکان را به کاربر می‌دهد که تعداد زیادی موشک استینگر را به طرف هدف در حال پرواز شلیک کند تا از این رو شانس انهدام هدف بیشتر شود. این چنین سیستم‌هایی قبلا نیز در ارتش‌های دیگر امتحان شده است. موشک سام 8 را باید اولین سیستم عملیاتی اینچنینی در جهان نامید که شامل 4 موشک فرو سرخ نصب شده بر روی یک خودروی زرهی بود. 

 

قبل از نمونه‌های دو تایی و سه تایی موشک استینگر برای نصب بر روی خودروهای زرهی یا توپ های ضد هوایی هدایت راداری وجود داشت. ولی این بار کمپانی بوئینگ با ارائه این مدل، سیستمی مشابه چاپارل ر ابه نیروی دریایی ارائه داده است. به احتمال زیاد اونجر نیز جایگزین چاپارل در نیروی هوایی آمریکا خواهد شد. این سلاح بین سال های 1989 تا 1992 آزمایشات خود را کامل کرد و در سال 1992 نیروی دریایی آمریکا خواهان به خدمت گرفتن 679 اونجر شد. اونجر را می‌توان بر ضد تمامی اهداف پایین پرواز همچون بالگردها و هواپیماها بکار برد. 

 

 

این سیستم همچنین دارای یک سیستم جلو نگار فرو سرخ FLIR می‌باشد که این امکان را به کاربر می‌دهد که به صورت غیر فعال هدف پرنده را کشف کند. از آنجایی که "اونجر" فاقد رادار می باشد از اهمیت بسیاری برخوردار است. این FLIR به "اونجر" این کمک را می رساند که هدف را به وسیله سیستم فروسرخ کشف و اطلاعات هدف به کامپیوتر به صورت خودکار لانچر را به طرف هدف برگردانده و در زمان مناسب بعد از قفل شدن موشک‌ها بر روی هدف موشک را به طرف هدف شلیک می‌کند.

 

لازم به ذکر است که کاربر می‌تواند این اعمال را به صورت دستی و غیر خودکار انجام دهد. در این روش به کارگیری اونجر چندان با بکارگیری موشک استینگر تفاوتی ندارد. هنگامی که اپراتور یک هدف پرنده را مشخص می‌کند سر لانچر را به طرف منطقه هدف بر می‌گرداند. این روند شامل به کار انداختن جستجوگر فروسرخ نصب شده بر روی موشک است که این جستجوگر با کاوش منطقه پیش روی خود منبع گرمایی موثق را که خروجی موتور یک هواپیما و یا یک بالگرد است را کشف و بر روی آن قفل می کند. 

 

 

بعد از آن موشک با یک صدای زوزه مانند به کاربر در مورد قفل شدن بر روی هدف اطلاع می‌دهد. بعد از آتش موشک توسط کاربر موشک به وسیه موتور راکتی کوچک خود (خرج پرتاب) از لوله لانچر پرتاب می‌شود. این موشک مانند تمامی موشک‌های شانه پرتاب دارای یک راکت دو مرحله‌ای سوخت جامد می‌باشد. مرحله اول راکت دارای سوخت کمی است به طوری که سوخت موشک در همان درون لانچر پرتاب تمام می‌شود. بعد از اینکه موشک از لوله لانچر بیرون آمد و به اندازه کافی از شلیک‌کننده دور شد راکت اصلی یا خرج پرواز روشن شده و موشک را به پیش می‌برد. 

 

موشک دارای بالچه‌های تا شده در انتهای بدنه برای هدایت خود است که بلافاصله بعد از خروج از لوله باز می‌شود. موشک بعد از به کار افتادن راکت اصلی در عرض 2 ثانیه به سرعت 2 ماخ (معادل 660 متر بر ثانیه) می‌رسد و تا 2.6 ماخ به پرواز در می‌آید. در صورتی که موشک تا 17 ثانیه بعد از شلیک نتواند هدف خود را مورد اصابت قرار دهد دست به خودکشی می‌زند (به صورت اتوماتیک منفجر می شود).

 

 

این موشک را می‌توان بر ضد اهدافی تا برد 8 کیلومتر و ارتفاع 3100 متر مورد استفاده قرار داد. گرچه به طور معمول این موشک را بر ضد اهدافی بین 1000 تا 6000 متر مورد استفاده قرار می‌گیرد. موشک‌ها را می‌توان به صورت تکی و یا با تعداد زیاد شلیک کرد. موشک‌های این سیستم از نوع FIM-92D استینگر هستند که از سال 1992 به تولید رسیده اند و در واقع نوع پیشرفته FIM-92C می‌باشد که از دو طول موج متفاوت فروسرخ و فرابنفش برای تفکیک هدف‌های واقعی از طعمه‌های گرم استفاده می‌کند. این موشک دارای 3 کیلوگرم مواد منفجره قوی در کلاهک خود می‌باشد. موشک استینگر در جنگ‌های بسیاری به صورت عملیاتی استفاده شده است که از جمله می‌توان به درگیری مجاهدان افغان با نیروهای شوروی در افغانستان در دهه 80 میلادی اشاره کرد.