تنها چیزی که در قیامت کمک حال انسان است

  در قیامت مال و فرزند نفعی ندارد. در این دنیا به خاطر وجود رابطه ی وهمی و خیالی اجتماعی، ملاک در یاری انسان مال و فرزند است اما در خارج از ظرف اجتماع یعنی روز قیامت که روز کشف حقیقت و قطع اسباب و بطلان روابط است مال و فرزند هیچ سود و ثمری ندارد.

به گزارش افکارنیوز، غرض سوره ی مبارکه شعرا، تسلی دادن به پیامبر خدا- صلی الله علیه وآله- در قبال تکذیب قومش نسبت به ایشان و قرآن می‌باشد. آنها گاهی پیامبر- صلی الله علیه وآله- را مجنون و گاهی شاعر می‌خواندند. در این سوره به تهدید آنها پرداخته و در کنار این تهدید داستانهای انبیای بزرگ الهی همچون موسی، ابراهیم، نوح، هود، صالح، لوط و شعیب «علی نبینا وآله و علیهم السلام» را بیان کرده و عاقبت تکذیب را در این داستانها بیان نموده است.

« یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ  إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ »2

در قیامت مال و فرزند نفعی ندارد. در این دنیا به خاطر وجود رابطه ی وهمی و خیالی اجتماعی، ملاک در یاری انسان مال و فرزند است اما در خارج از ظرف اجتماع یعنی روز قیامت که روز کشف حقیقت و قطع اسباب و بطلان روابط است مال و فرزند هیچ سود و ثمری ندارد همانگونه که قرآن کریم بیان می‌کند«َلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى کَمَا خَلَقْنَاکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَتَرَکْتُم مَّا خَوَّلْنَاکُمْ وَرَاء ظُهُورِکُمْ.»3  « فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلَا أَنسَابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَلَا یَتَسَاءلُونَ »4  مراد از نفی نفع مال و بنون در قیامت بطلان سببیت آنها در جامعه انسانی است. مال بهترین سبب و وسیله در جامعه برای دستیابی به مقاصد حیات دنیا است و فرزندان پسر بهترین ابزار برای قوت و عزت و شوکت و غلبه است.

 مال و بنون جزء عمده‌ترین اسبابی هستند که انسان به آن روی می‌آوردو علاقه پیدا می‌کند و نفی نفع آنها در قیامت کنایه از نفی جمیع اسباب اعتباری در جامعه انسانی است که بشر برای جلب منافع مادی به آنها متوسل می‌شود همچون علم و صنعت و جمال و غیر آنها.

« إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ » تنها چیزی که در قیامت نافع به حال انسان است قلب سلیم است. مدار سعادت بر سلامت قلب است نه مال و بنین. قلب سلیم قلبی است که از آلودگی به شرک و ظلم و معصیت در سلامت است همانگونه که پروردگار در وصف روز قیامت فرموده است: و« وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَیِّ الْقَیُّومِ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا.5»

متن ادبی شهادت امام صادق (ع)

25 شوال مصادف با شهادت امام صادق (ع)

 «داغ شیعه در غربت بقیع»
غروب غریبت، در لابه‏ لای دقیه‏ های خاکی بقیع قد می‏کشد. مدینه، با التهاب به مدار پرواز کبوتران دست می ‏برد تا مردم، آیه‏ های زخمی نشناختنت را به دوش بکشند و عذر نیاورند.

زمین، آبستن اشک می‏ شود. خورشید، قد خم می‏کند و دست‏های ملتمس عرشیان، همگام با فرشیان، شعر بی‏قراری را در آغوش می‏کشند.

داغ در گلوی شیعیان منتشر می‏شود تا بلوغ ابری بقیع را نظاره کنند.

نبض تاریخ به هم خورده است

نبض تاریخ، به هم خورده است. دشمنان، با زهرشان، قلب تو را نشانه رفته‏ اند تا حوصله خدا را سر ببرند.

با این بدبختی عمیقی که فراهم کرده ‏اند، نه تنها به ساحت سبزت راه نیافته ‏اند، که آتش جهنم خودشان را شعله‏ ورتر ساخته ‏اند. اینان، سپاهیان شیطانند که از دهلیزهای پرپیچ و خم جهالت و نکبت سردرآورده ‏اند. اینان می‏ خواهند آینه امامت را بشکنند؛ ولی دیری نخواهد پایید که مذلت و سرافکندگی خویش را در قامت «وجوه یومئذ خاشعه» تجربه خواهند کرد.

خورشید از چشمان تو تقلید می‏کند

هنوز هم دنیا، از شکوه جاری تو وام می‏گیرد. هنوز هم خورشید، از چشمان تو تقلید می‏کند. دانشگاه، به نام تو زنده است؛ حوزه از زلال دانش تو آب می‏خورد و عطش دانش‏اندوزی راهیان عشق، با کلام تو سیراب می‏شود.
نقی یعقوبی

دل نوشته های شهادت امام صادق (ع)

 
«جاری‏ترین تفکر شیعه»
ای مهر ازلی و نور لم‏یزلی، آفتاب تابان مشرق اندیشه؛ مرد تمام فصل‏های انسانیت، امام یکه‏تازان صدق و صداقت؛ جاری‏ترین تفکر ماندگار شیعه! نور وجودت، به گردباد حوادث، خاموشی گرفت؛ اما فروغ اندیشه‏ات در جان جهان ماناست.

خاموش کسی است که تو را برنمی‏تابد. مرده باد دلی که خدا را در تو نمی‏یابد!

ای فرزانه‏ترین قامت افراشته دین خدا؛ سرچشمه ناب‏ترین نگاه شیعه! در صبوری سینه‏ات شکی نیست؛ تو از سلاله سینه سوختگان شریعت شیرین خدایی و پاسدار ویژگی‏های رفیع اسلام؛ بهشت گوارایت!

صادق آل محمد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله ‏وسلم

اندیشه‏ ها که مقابل هم قرار می‏ گرفتند، نفس‏ها در سینه حبس می شد؛ اما از ابتدا، دل‏ها به صدق گفتار تو روشن بود و صادق آل محمد صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ‏وسلم پیروز همیشه مباحثه‏ ها می‏ شد.
در حلقه دانشمندان، همیشه رأی تو جلوه می‏کرد و بر جرگه عشاق، نور تو می‏تابید.

حاشا اگر گمان کنم که لحظه‏ ای نام تو فراموش بشود! تابش خورشید پیشانی‏ات، کلام صادقانه و نیکویت و روش روشن‏بینانه ‏ات، همیشه مایه مباهات اندیشه مسلمین خواهد بود.

آقای من! از پس سال‏ها دوری، دلم را به مهر ولایی‏ات روشن کن!

 سعیده خلیل‏نژاد

شهادت امام صادق (ع)

«بوی آسمانی دانش»
بغض‏های ریشه‏ دار در بقیع روح انسان خیمه زده است.

دقایق غم را اشک‏های ما قطره قطره دنبال می‏ کند.

چه فصل متروکی است پاییز اندوه؛ اما تا روزگار دنیا هست، گریزی از مرور سطور این فصل نیست.

امروز، کتاب دانش، مرثیه ‏هایی در دل دارد که هر کدام جگرسوز است و پر خراش. خاک بقیع، بوی آسمانی دانش را می‏ پراکند.

نام بقیع که می‏ آید، یادی کبود در آغوش غزل‏های ما می‏ ماند.

نام بقیع که می‏ آید، چشمه‏ های بی ‏اختیار اشک، از صفحات تاریخ جاری می‏ شود.

امروز، گاه سفر به مکتب احادیث «صدق» با چشمان اشکبار فراق است.

قطعه‏ های غم زده

امروز، اشک‏های قلم، نماینده قطعه‏ های غمزدگی است.

در وادی پر از اشتیاق دانایی، ضجه و شیون منتشر است.

موج موج شانه ‏ها می‏ آیند، روبه روی دریا تباری که نامش «صادق» است تا ترجیع‏ بندهای تلاطم را بسرایند. امروز دوبیتی‏های «وا اماما»، زمزمه بقیعستان دل است.

محمدکاظم بدرالدین

دستگیری ۱۱ نفر از اعضاء و طرفداران شبکه انحرافی «عرفان حلقه» توسط سپاه پاسداران

تسنیم نوشت: معاونت اطلاعات سپاه صاحب‌الزمان (عج) استان اصفهان در اطلاعیه‌ای از دستگیری ۱۱نفر از اعضا و طرفداران شبکه انحرافی «عرفان حلقه» در نجف‌آباد توسط سربازان گمنام امام زمان (عج) خبر داد.

در این اطلاعیه آمده است؛

با تلاش‌های شبانه‌روزی سربازان گمنام امام زمان (عج) استان اصفهان، شبکه منحرف عرفان حلقه شناسایی و با استعانت از خداوند سبحان و تلاش‌های انجام‌گرفته با دستگیری مدرس و سر شبکه به‌کلی متلاشی شد.

این اطلاعیه با اشاره به تلاش‌های دشمنان و طرفداران واداده آن‌ها در داخل کشور برای استحاله فرهنگی، بیان کرده است: حسب فرمایشات و رهنمودهای رهبر معظم انقلاب در خصوص توجه به مسائل فرهنگی و خطر جدی نفوذ عناصر منحرف در باورها و عقاید جامعه، سازمان اطلاعات سپاه مقابله با ترویج‌دهندگان و فعالان عرفان‌های کاذب و نوظهور را در دستور کار خود قرار داده است.

در ادامه این اطلاعیه شیوه‌های گوناگون و پیچیده این عرفان برای جذب جوانان و افراد جامعه در راستای به انحراف کشیدن عقیدتی آن‌ها مطرح و تاکید شده است که پاسداری از فرهنگ غنی ایران اسلامی جزء دستور کار ذاتی سپاه قرار دارد و به همین سبب هرگونه ایجاد انحطاط در این زمینه مورد رصد و اشراف سربازان گمنام امام زمان (عج) قرار می‌گیرد.

گفتنی است ترویج‌دهندگان فرقه انحرافی و منحط عرفان حلقه با ادعاهای فرادرمانی‌، عرفان و اتصال به شبکه مثبت، عده‌ای را به سمت خود جذب و با ایجاد تشکیک در اعتقادات مذهبی آن‌ها به درآمد هنگفتی از این راه ‌دست پیدا کرده‌اند.

توبه نصوح چیست؟

3چيز که مانع بخشش گناهان است

حجت الاسلام و المسلمین خداداده در گفت و گو با میزان: اعتقاد به منجی در تمام ادیان وجود دارد/چگونگی ر

حدیث روز؛ حدیث امام علی(ع) درباره زمان غیبت

با تکیه بر آیات قرآن؛ چه کسانی هنگام مرگ انسان را قبض روح می کنند؟

به این مطلب امتیاز دهید

100% 0%

به گزارش سرویس دینی جام نیـوز به نقل از رهروان ولایت طرح سوال: یکی از سوالات و موضوعاتی که در بعضی محافل و فضاهای رسانه‌ای دستخوش اشکال و شبهه علیه آموزه‌های قرآنی شده، موضوع قابض ارواح است. این دسته افراد با دستاویز قرار دادن بعضی آیات، این چنین وانمود می‌کنند که در آیات قرآن، تناقض وجود دارد؛ چرا که در بعضی از آیات قبض کننده‌ی روح انسانها، خدای متعال و در بعضی ملک‌الموت و در بعضی دیگر تعدادی از فرشتگان معرفی شده است. این دسته افراد این بیانات مختلف را در زمره‌ی تناقضات قرآنی به حساب آورده‌اند. در این نوشتار به دنبال روشن کردن حقیقت و رد این شبهه هستیم.

قبض کننده ی ارواح در قرآن
با رجوع و بررسی در آیات قرآن کریم، با آیاتی مواجه می‌شویم که در آنها قبض کننده‌ی ارواح افراد مختلفی معرفی شده‌اند.

الف). خدای متعال: در بعضی از آیات خدای متعال، خود را قبض کننده روح انسانها معرفی می‌فرماید: «اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حینَ مَوْتِها وَ الَّتی‏ لَمْ تَمُتْ فی‏ مَنامِها فَیُمْسِکُ الَّتی‏ قَضى‏ عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الْأُخْرى‏ إِلى‏ أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ [زمر/۴۲] خداوند، ارواح را به هنگام مرگ قبض مى‏‌کند، و ارواحى را که نمرده‏‌اند نیز به هنگام خواب مى‏‌گیرد؛ سپس ارواح کسانى که فرمان مرگشان را صادر کرده نگه مى‏‌دارد و ارواح دیگرى را (که باید زنده بمانند) بازمى‏‌گرداند تا سرآمدى معیّن در این امر نشانه‏‌هاى روشنى است، براى کسانى که اندیشه مى‏ کنند!»

ب). ملک‌الموت: از بعضی آیات نیز این چنین استفاده می‌شود که خدای متعال، جان انسان ها را توسط فرشته مرگ، می‌گیرد. در سوره سجده این چنین بیان شده است: «قُلْ یَتَوَفَّاکُمْ مَلَکُ الْمَوْتِ الَّذی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلى‏ رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ [سجده/۱۱]بگو: «فرشته مرگ که بر شما مأمور شده، (روح) شما را مى‏‌گیرد؛ سپس شما را بسوى پروردگارتان بازمى‏‌گردانند.»

ج) جمعی از فرشتگان: در بعضی دیگر از آیات نیز شاهد هستیم که خدای متعال قبض کننده‌ی روح انسان ها را فرشتگان و فرستادگان الهی معرفی می‌فرماید: «الَّذینَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلائِکَهُ ظالِمی‏ أَنْفُسِهِمْ فَأَلْقَوُا السَّلَمَ ما کُنَّا نَعْمَلُ مِنْ سُوءٍ بَلى‏ إِنَّ اللَّهَ عَلیمٌ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ [نحل/۲۸]همانها که فرشتگان (مرگ) روحشان را مى‏‌گیرند در حالى که به خود ظلم کرده بودند! در این موقع آنها تسلیم مى‏‌شوند (و بدروغ مى‌گویند:) ما کار بدى انجام نمى‏‌دادیم! آرى، خداوند به آنچه انجام مى‏‌دادید عالم است.» و در آیه دیگر خدای متعال می‌فرماید: «وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ وَ یُرْسِلُ عَلَیْکُمْ حَفَظَهً حَتَّى إِذا جاءَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا وَ هُمْ لا یُفَرِّطُونَ[انعام/۶۱]او بر بندگان خود تسلّط کامل دارد و مراقبانى بر شما مى‏‌گمارد تا زمانى که یکى از شما را مرگ فرا رسد (در این موقع،) فرستادگان ما جان او را مى‏‌گیرند و آنها (در نگاهدارى حساب عمر و اعمال بندگان،) کوتاهى نمى‏‌کنند.»

با توجه به این آیات الهی، سوال این است که آیا بین این آیات تناقض و ضدیتی وجود دارد یا خیر؟ با اندک دقت و تأملی در این آیات الهی و با رجوع به تفاسیر برجسته‌ی قرآنی، به نکاتی دست میابیم که گویای عدم تناقض در این آیات است. در ادامه به بعضی از این نکات اشاره می‌کنیم.

توجه به معنای توحید افعالی: یکی از معانی توحید افعالی، این است که فاعل حقیقی امور و کارها، خدای متعال است. هر تأثیری که از هر فاعل و مؤثری سر بزند، نهایتاً مستند به خدای متعال است و هیچ فاعلی استقلالی در تأثیر ندارد، «لا مُوَثِّرَ فِی‌ الْوُجودِ إلاّ اللَهُ»[۱] البته این مطلب به معنای نفی اختیار و سلب فاعلیت از موجودات نیست، بلکه به این معنا است که تمام موجودات، موجودیت، فاعلیت و قدرت خود را از ناحیه خدای متعال گرفته‌اند. با این بیان، اگر خدای متعال قدرت و نیرویش را از آنها دریغ دارد، آنها نیز توانایی انجام کاری را نخواهند داشت. به همین جهت است که خدای متعال در یک آیه، قبض ارواح را به خود نسبت می‌دهد.

اصالت در گرفتن جانها: با توجه به نکته‌ی ابتدایی که در خصوص توحید افعالی بیان شد، می‌توان این چنین بیان داشت که فاعل اصلی قابض ارواح، خدای متعال است؛ و اگر در آیاتی سخن از قبض ارواح توسط فرشته مرگ و یا فرشتگان می‌شود، تضادی با فاعلیت الهی ندارد. به عبارت علمی همه این عوامل در طول اراده‌ی الهی قرار دارند؛ چرا که قدرت و نیروی خود را از خدای متعال کسب کرده‌اند. علامه طباطبایی در تفسیر المیزان، این چنین بیان می‌دارد: «اصالت در گرفتن جانها، کار خداست نه غیر، ولى به تبعیت و به اجازه خدا کار ملک‌الموت و فرستادگان خدا که یاران ملک الموتند نیز هست، همانطور که این یاران هم به اجازه ملک الموت کار مى‏‌کنند.»[۲]

سخن آخر: یکی از نکات بسیار مهمی که در خصوص شبهه افکنان باید توجه داشت، این است که این دسته افراد، نه بر اساس واقعیات؛ بلکه بر اساس برداشت‌های غیر عالمانه و غلط از قرآن کریم، گرفتار شبهه شده‌اند، این دست افراد به خاطر جهلی که نسبت به آموزه‌های اسلامی و قرآنی دارند، به گونه‌ای رفتار می‌کنند که گویی محتوای شبهه‌، حقیقت محض است.

پی نوشت ها:
[۱] آموزش فلسفه، مصباح یزدی، چاپ: بین الملل، سال چاپ: ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۳۷۷. « لا مُوَثِّرَ فِی‌ الْوُجودِ إلاّ اللَهُ: یکی از قاعده‌های فلسفی است که به این معناست که در جهان، هیچ علتِ فاعلیِ حقیقی به‌جز خداوند (واجب الوجود) نیست و تنها خداوند است که حقیقتاً به دیگر موجوداتْ هستی و وجود می‌دهد و دیگر موجوداتْ در زمینه هستی‌بخشی، تنها علتِ اِعدادی‌ هستند نه علتِ حقیقی.»

[۲] ترجمه المیزان،موسوى همدانى، محمد باقر، ناشر: دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏‌ى مدرسین حوزه علمیه قم، سال چاپ: ۱۳۷۴ ، ج‏۱۷، ص۴۰.

برخورد امام علی و آل علی با مشکلات و دشواری ها

امامان شیعه به تاسی از حضرت امیرالمومنین علیه السلام، در برابر مشکلات سعی کرده اند تا با الگوگیری از ایشان، تصمیمات صحیحی را اتخاذ نمایند.

در بررسی سیره، به دنبال هر نوع فعل و رفتار از هر کس نیستیم؛ بلکه به دنبال مجموعه ای از اعمال و رفتار افراد حکیم و عاقلی هستیم که دارای ویژگی های خاصی هستند و صلاحیت رهبری و هدایت مردم را دارند. بر این باوریم که معصومین(علیهم السلام) انسان های کاملی هستند و کوچک ترین رفتار و گفتار آنان دارای دلیلی حکیمانه است؛ چون همه ی رفتار آن بزرگواران دقیق و حساب شده است و بر اساس مصالح معین صادر گردیده.
سیره اخلاقی و تربیتی معصومین(علیهم السلام) عبارت است از: «سبک، روش و قواعد خاص رفتار معصومین(علیهم السلام) که از جنبه های گوناگون زندگی آنان، قابل استنباط است». بدین ترتیب، هر رفتاری که از معصوم(علیه السلام) سرزده است، چه در محیط فردی و عبادی و بدون توجه به دیگران، و چه در محیط اجتماعی و تربیتی به منظور اثرگذاری بر دیگران، منشأ استخراج سبک و روش کلی رفتاری ایشان قرار می گیرند.

روش ائمه در برخورد مشکلات:

الف: سکوت امام علی علیه السلام به خاطر حفظ اصل اسلام همراه با انتقاد در فرصت های مناسب یک اصل اساسی در رفتار سیاسی آن حضرت است؛ آن هم با این تعبیر صریح امیرمؤمنان علیه السلام در خطابه ی شقشقیه که فرمود: صبرت و فی الحلق شجی و فی العین قذی أری تراثی نهبا. امام حسین علیه السلام هم در نامه ای که از مکه به اهل بصره نوشتند، همین مضامین را درباره ی نگرش تاریخی خود مطرح کردند. کلام امام این بود: فاستاثر علینا قومنا بذلک، فرضینا و کرهنا الفرقه قوما - قریش ٓ در این بار بر ما ستم کردند، ما هم راضی شدیم چون از اختلاف پرهیز داشتیم.

ب: مرحله ی دوم تلاش برای به دست گرفتن خلافت بود که البته بعد از سقیفه هم وجود داشت. پس از خلافت خلیفه دوم، امام در شوری شرکت کرد و تا مرز خلیفه شدن پیش رفت. با کشته شدن خلیفه ی سوم، امام تمایل چندانی در به عهد گرفتن خلافت نداشت؛ اما به اصرار مردم آن را پذیرفت و سیاست اصلاح را پیشه کرد. چهار سال و نه ماه تلاش، صرف نظر از آثار جانبی آن در برجای گذاشتن میراث گرانبهای سخنان و مکتوبات امام و تأثیری که بر روند تاریخ تشیع در عراق داشت، نتیجه ی عملی در پی نداشت و معاویه که خود را در امتداد تاریخ خلافت می دانست و در این ادعا راست نمی بود، به قدرت رسید.
ج: حکومت ششم ماهه ی امام حسن در ادامه ی حکومت امام علی علیه السلام یعنی تلاش برای اصلاح است؛ پس از آن، کوتاه آمدن اجباری و پذیرفتن معاویه مشروط به آن که این وضیعت موروثی نباشد و ادامه نیابد. یعنی هنوز فرصت برای در دست گرفتن رشته ی امور وجود دارد.
د: تمام شدن مدت صلح تحمیلی؛ روی کار آمدن یزید و عدم بیع تامام حسین علیه السلام با یزید و آغاز نهضت و مخالفت که باز به هدف اصلاح صورت می گرفت.چه به قدرت برسد و چه نرسد. امام حسین علیه السلام در برابر اصرار بر بیعت با یزید، به عتبد بن ابی سفیان می فرماید: یا عبته! قد علمت، انا أهل بیت الکرامه، و معدن الرساله، و أعلام الحق الذین أودعه الله عزوجل قلوبنا و أنطق به ألسنتنا، فنطقت باذن الله و لقد سمعت جدی صلی الله علیه و آله یفول: ان الخلافه محرمه علی ولد أبی سفیان  ای عثبه! تو آگاهی که ما اهل بیت کرامت، معدن رسالت و نشانه های حق هستیم که خداوند آنها را در قلوب ما به ودیعت نهاده و بر زبان ما جاری کرده است. من به اجازه ی خداوند سخن گفتم و خود از جدم شنیدم که فرمود: خلافت بر فرزندان ابو سفیان حرام است.

منبع:
دانشنامه اهل بیت
تاملی در نهضت عاشورا

آیا امام سجاد (ع) قیام مختار را تأیید کرد؟

پی نوشت:

[۱] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج ‌۴۵، ص ۱۰، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ ق.
[۲] ر.ک: «قیام توابین، خون خواهان امام حسین».
[۳] شهیدی، سید جعفر، زندگانی علی بن الحسین (ع) ص ۹۲، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ دهم، ۱۳۸۰ ش.
[۴] ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول (ص)، ص ۲۴۵، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق.
[۵] کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفه الرجال (رجال کشّی)، ص ۱۲۷، مؤسسه نشر دانشگاه مشهد، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق.
[۶] یعقوبی، احمد بن أبی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج ‌۲، ص ۲۵۹، بیروت، دار صادر، چاپ اول، بی‌تا.


 
منبع: سایت «اسلام کوئست»

معنای اسامی سوره های قرآن کریم به فارسی

راز زیارت اربعین

راز زیارت اربعین

با فرا رسیدن اربعین حسینی شور غیر قابل وصفی شیعیان و دوستداران حضرت ابا عبدالله علیه السلام را در بر می گیرد. راز و رمز این همه دلدادگی و تکاپو برای زیارت کردن سید الشهداء علیه السلام در روز اربعین چیست؟ این کشش و میل درونی فراتر از یک سفارش معمولی از سوی بزرگان دینی است. که سفارشات بزرگان بر بسیاری از اعمال مستحب و حتی واجب بسیار است اما داستان اربعین و زیارت امام حسین علیه السلام در روز بیستم صفر حساب دیگری دارد. چرا در میان زیارات مخصوصی که برای امام حسین صلوات الله علیه وارد شده است زیارت اربعین جایگاه ویژه ای دارد. درباره اربعین سۆالات دیگری نیز مطرح است: اینکه چرا بزرگان دینی به زیارت اربعین این قدر توصیه کرده اند؟ نقش اربعین در تداوم قیام عاشورا چیست؟

 چرا به زیارت اربعین توصیه شده است؟
 در قرآن توصیه شده است که مۆمنان ایام الله را یاد آور شوند تا این روزهای بزرگ الهی فراموش نشود. اربعین در تداوم واقعه کربلا است؛ از این رو برای پاس داشتن روز عاشورا که از اعظم ایام الله است در روز اربعین عاشقان حسینی با حرکت امام حسین علیه السلام تجدید عهد می کنند و این تجدید عهد را در بهترین وجه خود یعنی رفتن به زیارت کربلا ابراز می نمایند.

از این روست که در روایت امام حسن عسکری علیه السلام، زیارت کردن امام حسین علیه السلام در روز اربعین را از علائم مۆمن دانسته اند. امام حسن‏ عسكرى علیه السلام فرموده است: پنج چیز از نشانه‏هاى مۆمن است. گزاردن پنجاه و یك ركعت نماز واجب و نافله و زیارت اربعین‏ و انگشتر در دست راست كردن و پیشانى بر خاك ساییدن و بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحیم.   [1]

یکی از دلایلی که باعث شده این روز، روز مخصوص زیارتی امام حسین علیه السلام باشد این است که در این روز سر مقدس حضرت به بدن شریفش ملحق شد. «سید مرتضى در بعضى از مسائل خود فرموده: سر مقدس امام حسین علیه السلام از شام به كربلا برگشت و به بدن مباركش ملحق شد. طوسى فرمود: زیارت‏ اربعین‏ از همان است.» [2]

 اولین احیاکنندگان اربعین عاشورا چه کسانی بودند؟
در برخی نقل ها آمده است که اولین زائر امام حسین علیه السلام جابر بن عبدالله انصاری از صحابی جلیل القدر رسول خدا صلی الله علیه و آله بوده است که به همراه عطیه در روز اربعین شهادت امام به کربلا آمد و حضرت را زیارت نمود.

سنت زیارت اربعین توسط اهل بیت علیهم السلام احیاء شده است و شیعیان به تبعیت از ایشان هر ساله به زیارت قبر حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام می روند و الا زیارت جابر هر چند از اصحاب پیامبر خداست اما موجب ترغیب به خصوص شیعیان نمی توانست باشد. بلکه نگاه مۆمنان به سیره عملی اهل بیت علیهم السلام بوده است و نه کس دیگر

عَنْ عَطِیَّةَ الْعَوْفِیِّ قَالَ‏: خَرَجْتُ مَعَ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیِّ زَائِرَیْنِ قَبْرَ الْحُسَیْنِ‏ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیهماالسلام فَلَمَّا وَرَدْنَا كَرْبَلَاء.. [3]

عطیة بن سعد بن جنادة العوفى از علمای بزرگ زمان خود است که در مورد او گفته شده است «انه أول من زار الحسین‏ علیه السلام مع جابر الأنصاری‏.» [4] اولین کسی است که با جابر، امام حسین علیه السلام را زیارت کرد.

عطیه‏ عوفى گوید: همراه جابر بن عبد اللَّه انصارى براى زیارت قبر امام حسین‏ علیه السّلام بیرون شدیم، هنگامى كه وارد كربلا شدیم جابر به نزدیك شط فرات رفت و غسل نمود، بعد لنگى به كمر بست و پارچه‏اى را هم به دوش افكند، و كیسه‏اى بیرون آورد و مقدارى سعد بر خود پاشید. پس در حالى كه مشغول ذكر خداوند بود به طرف قبر حركت كرد هنگامى كه نزدیك قبر رسید گفت: دست مرا بالاى قبر بگذارید، من هم دست او را روى قبر نهادم او از حال رفت و بى‏هوش گردید من مقدارى آب به صورت او پاشیدم و او به حال آمد. بعد از این گفت: اى حسین، و سه بار این كلمه را تكرار كردند و بعد گفت: دوست جواب دوست را نمى‏دهد، سپس گفت: چگونه جواب مرا بدهى كه سرت را از بدنت جدا كرده‏اند و رگهایت را قطع نموده‏اند، من گواهى مى‏دهم كه تو فرزند پیامبران هستى و فرزند سرور مۆمنان مى‏باشى. اى حسین تو با تقوى هم پیمان بودى و ریشه هدایت به شمار مى‏رفتى، تو پنجمین نفر از اصحاب كسا هستى، تو فرزند سید نقباء مى‏باشى، تو فرزند فاطمه زهرائى‏... [5]

همچنین زیارت اهل بیت علیهم السلام در اولین اربعین نیز نقل شده است، هر چند در اینکه ایشان در اولین اربعین به کربلا رفته اند یا اربعین سال بعد اختلاف است اما آنجه دارای اهمیت است این است که سنت زیارت اربعین توسط اهل بیت علیهم السلام احیاء شده است و شیعیان به تبعیت از ایشان هر ساله به زیارت قبر حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام می روند و الا زیارت جابر هر چند از اصحاب پیامبر خداست اما موجب ترغیب به خصوص شیعیان نمی توانست باشد. بلکه نگاه مۆمنان به سیره عملی اهل بیت علیهم السلام بوده است و نه کس دیگر.

در نقل دیگر گفته شده است که عبدالله حرّ جعفی که از یاری امام در کربلا دریغ ورزید بعد از دیدار با عبیدالله بن زیاد به سمت کربلا حرکت کرد و در رسای امام به نوحه سرایی پرداخت.
 
اولین زائر كوفى بر مزار سید شهیدان‏
 [عبیدالله بن حر از كوفه‏] خارج شد و به كربلا آمد و در آنجا [اشعارى به این مضمون‏] گفت:

- فرمانده خیانتكار، فرزند خیانت پیشه به من مى‏گوید چرا تو با آن شهید [فرزند فاطمه‏] جنگ نكردى؟!- آرى، پشیمانم كه چرا او را یارى نكرده‏ام، بلى هر شخصى كه [به موقع‏] توفیق نیابد، پشیمان خواهد گردید.

- من از اینكه از حامیانش نبوده‏ام حسرتى در خود احساس مى‏كنم كه هرگز از من جدا نخواهد شد.

- خدا روان كسانى را كه در نصرتش كمر همت بسته‏اند از باران [رحمت خویش‏] همواره سیراب گرداند.

- [اكنون‏] كه بر قبور و جایگاه آنان ایستاده‏ام اشكم ریزان است و نزدیك است جگرم پاره شود. [6]

 در امتداد عاشورا
پس آنچه می توان راز زیارت اربعین امام حسین علیه السلام در کربلا دانست نقش این روز در تداوم قیام حسینی است. شواهد خارجی و نحوه برخورد شیعیان به این روز نیز همین را تأیید می کند. اینکه ائمه علیهم السلام عمل جابر را مورد تحسین قرار دادند و بنا بر نقلی خود اهل بیت علیهم السلام  در اربعین به زیارت ایشان رفتند و اینکه زیارتنامه مخصوص برای اربعین از امام صادق علیه السلام وارد شده است همه نشان از جایگاه ویژه اربعین در ماندگاری واقعه عاشوراست.

 پی نوشت ها:
1. نصایح، احمد جنتى‏، ص: 231
2. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى - نجفى، محمد جواد، زندگانى حضرت امام حسن مجتبى علیه السلام (ترجمه جلد 44 بحار الأنوار)، 1جلد، اسلامیه - تهران، چاپ: دوم، 1362 ش. ؛ ص212
3.  عماد الدین طبرى، ‏بشارة المصطفی، نجف: ‏المكتبة الحیدریة، چاپ دوم، 1383 ق‏، ص 75
4.  ابن شاذان، محمد بن احمد، مائة منقبة من مناقب أمیر المۆمنین و الأئمة من ولده علیهم السلام من طریق العامة، 1جلد، مدرسة الإمام المهدى عجّل اللة تعالى فرجة الشریف - ایران ؛ قم، چاپ: اول، 1407ق. ص36
5.  مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى - عطاردى قوچانى، عزیز الله، ایمان و كفر،2جلد، انتشارات عطارد - تهران، چاپ: اول، 1378 ش. ج‏1 ؛ ص258
6.  ابو مخنف كوفى، لوط بن یحیى - سلیمانى، جواد، نخستین گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطفّ، 1جلد، مۆسسه آموزشى پژوهشى امام خمینى - قم، چاپ: دوم، 1380 ش، ص204-205

منبع:tebyan.ne

پاداش زیارت امام حسین(ع) از راه دور

صحن و سرای "امام حسین علیه السلام" در ایام محرم + عکس

چرا خدا به بعضی کم و به برخی زیاد روزی می دهد!

مجموعه: متفرقه دینی

خدا روزی را برای هر کس بخواهد وسیع، و برای هر کس بخواهد تنگ قرار می ‌دهد

کلمه «رزق» که معادل فارسی آن «روزی» است؛ یعنی هر چیزى که موجودى دیگر را در بقاى حیات و زندگی ‌اش کمک نماید، و در صورتى که آن رزق، ضمیمه آن موجود و یا به هر صورتى ملحق به آن شود، حیاتش ادامه مى ‏‌یابد. [طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏18، ص 376]

با توجه به این معنای محدود، رزق تنها شامل مواد غذایى می ‌شود که چنین معنایی از رزق نیز در قرآن مورد استفاده قرار گرفته است: «وَ عَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَ کِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ» [بقره، 233]  در این آیه لباس از مصادیق رزق شمرده نشده است.

آنچه از موارد استعمال رزق  به دست می ‌آید؛ این است که در معناى این کلمه نوعى بخشش و عطا هم خوابیده است. این معناى اصلى و لغوى کلمه بود، ولى بعدها در معناى آن توسعه دادند و هر غذایى را که به آدمى می ‌رسد، چه دهنده‌‏ اش معلوم باشد و چه نباشد رزق خواندند، گویا رزق بخششى است که به اندازه تلاش و کوشش انسان به او می‌ رسد، هر چند که عطا کننده آن معلوم نباشد. سپس توسعه دیگرى در معناى آن داده و آن ‌را شامل هر سودى که به انسان برسد نموده‌‏اند، هر چند که غذا نباشد، و به این اعتبار، همه مزایاى زندگى اعم از مال، مقام، فامیل، یاوران، زیبایی، علم و... را رزق خواندند. [المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏3، ص 12]

در قرآن کریم هم به این اعتبار آیاتى وارد شده است؛ مانند: «و مگر از ایشان مزد می ‌خواهى مزد پروردگارت بهتر است و او بهترین رازقین است.» [مؤمنون، 72]

خدا هم روزی رسان است هم روزی نرسان !
خدا هم روزی رسان است هم روزی نرسان. هم زیادی روزی از اوست هم کمی روزی. لذا اگر کسی پنداشته که خدا به همه روزی زیاد می‌ دهد، اشتباه از خود اوست که چنین اعتقاد نادرستی پیدا کرده است؛ خدای متعال هیچ گاه در قرآنش نگفته که ما به همه روزی زیاد می ‌دهیم؛ بلکه بر عکس فرموده است: «اللَّهُ یبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یشاءُ وَ یقْدِرُ وَ فَرِحُوا بِالْحَیاةِ الدُّنْیا وَ مَا الْحَیاةُ الدُّنْیا فِی الْآخِرَةِ إِلاَّ مَتاعٌ: خدا روزی را برای هر کس بخواهد وسیع، و برای هر کس بخواهد تنگ قرار می ‌دهد؛ ولی آن ‌ها (کافران) به زندگی دنیا، خوشحال شدند؛ در حالی که زندگی دنیا در برابر آخرت، متاع ناچیزی است.»

و باز فرمود: «إِنَّ رَبَّک یبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یشاءُ وَ یقْدِرُ إِنَّهُ کانَ بِعِبادِهِ خَبیراً بَصیرا ـــــــ به یقین، پروردگارت روزی را برای هر کس بخواهد، گشاده یا تنگ می ‌دارد؛ او نسبت به بندگانش، آگاه و بیناست.»

و باز فرمود: «قُلْ إِنَّ رَبِّی یبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یشاءُ وَ یقْدِرُ وَ لکنَّ أَکثَرَ النَّاسِ لا یعْلَمُونَ ــــــ بگو: پروردگار من روزی را برای هرکس بخواهد وسیع یا تنگ می ‌کند، (این ربطی به قرب در درگاه او ندارد)؛ ولی بیشتر مردم نمی‌ دانند.» 

خدا هم روزی رسان است هم روزی نرسان. هم زیادی روزی از اوست هم کمی روزی

 
آیات دیگری نیز به همین مضامین وجود دارند که به ذکر همین چند نمونه بسنده می‌ کنیم.

به برخی زیاد و به برخی کم می دهد
خلاصه آنکه اگر کسی عقیده دارد که خدا روزی دهنده است به این معنی که به همگان روزی زیاد می ‌دهد، عقیده‌ اش نادرست است. خود خدای متعال، تصریح نموده که به برخی‌ ها زیاد می ‌دهد و به برخی ‌ها کم می ‌دهد. البته نه کم دادنش لزوماً از روی غضب است نه زیاد دادنش لزوماً از روی رحمت؛ بلکه گاه کم دادن از سر رحمت  است و گاه زیاد دادن؛ کما اینکه کم دادن و زیاد دادن، گاهی هم از روی غضب است.

منظور از «مَنْ یَشاءُ؛ به هرکس بخواهد می دهد» چیست؟
1. بدیهى است که منظور از «مَنْ یَشاءُ» (هر کس را که بخواهد) این نیست که خداوند بدون هیچ علتى روزی بدون حساب  را به این و آن می‌ دهد، بلکه اراده و مشیت خداوند در همه جا با شایستگی‌‏ هاى افراد آمیخته است؛ یعنى هر کس را شایسته ببیند به او روزی بی ‌حساب می ‌دهد. به بیان دیگر، خواست و اراده او از روی گزاف نیست، بلکه آنچه انجام می ‌دهد از روى حکمت و عدالت است.

هر گاه مشیتش اقتضا نماید و هر کس را بخواهد، -البته از روى حکمت و نظام خلقت و آفرینش می ‌بخشد، نه از روی گزاف؛ زیرا که حق تعالى از کار عبث منزّه و مبرا است و نیز نسبت او به تمام موجودات یکسان است - او را به غیر حساب روزى می ‌دهد.

2. البته برخی می ‌گویند؛ منظور از «هر کس را بخواهد به غیر حساب روزی می ‌دهد، اهل بهشت ‌اند؛ زیرا خداوند بهشتیان را آن ‌قدر روزی می ‌دهد که به حساب نمی ‌آید و حد و مرز ندارد؛ به دلیل آن‌ که بهشت محدود و متناهى نیست و نهایت ندارد و آیه به این معنا مثل آیه شریفه است که می‌ فرماید: «فَاُولئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّهَ یُرْزَقُونَ فِیها بِغَیْرِ حِسابٍ» [آنها به بهشت در آیند و بی‌حساب روزى داده شوند]، [طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج ‏2، ص 72]

روزی بدون حساب دادن یعنی چه؟

پیرامون معنای «بدون حساب» دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد که به آن اشاره می ‌شود:
1. توصیف رزق به صفت بی‌ حسابى، از این ‌رو است که رزق از ناحیه خداى تعالى بر طبق حال مرزوق صورت می ‌گیرد، نه عوضى در آن است و مرزوق نه طلبى از خدا دارد، و نه استحقاقى نسبت به رزق، آنچه مرزوقین دارند حاجت ذاتى، یا زبانى ایشان است که هم ذاتشان ملک خدا است، و هم حاجت ذاتشان، و هم احتیاجاتى که به زبان درخواست می ‌کنند، پس داده خدا در مقابل چیزى از بندگان قرار نمی ‌گیرد، و به همین جهت حسابى در رزق او نیست. [المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏3، ص 141]

2. هر کس را بخواهد بی ‌حساب روزى می ‌دهد؛ یعنى بدون بخل و  سخت ‌گیرى روزى می ‌دهد. این آیه مانند این مثال است که فلان کس بی ‌حساب انفاق  می ‌کند؛ یعنى خیلى سخاوتمندانه و خالى از بخل؛ زیرا عادت بخیل و سخت‌گیر از خرج، این است که در خرج و انفاق خیلى حسابگر و دقیق است. [مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏2، ص 728]

3. گفته ‌‏اند که معناى آیه این است که بدون ترس از کمبود و نقصان دارایى خود می ‌بخشد و روزى می ‌دهد؛ چون قدرت و ملک خدا  حد و نهایت ندارد و آنچه از آن برداشته شود موجب نقصان آن نمی ‌گردد. [همان]

4. برخی نیز گفته‌ اند؛ یعنی نباید به کسی حساب پس دهد؛ زیرا بالاتر از وی احدی نیست. تا او را مورد حسابرسی  قرار دهد. [فخرالدین رازی، ابو عبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج ‏8، ص 191]

منابع:
 اسلام کوئست
 حوزه

تبیان

وداع امام حسین (ع) با مدینه پس از تهدید یزید به قتل ایشان

مجموعه: زندگینامه بزرگان دینی

وداع امام حسین با قبر پیامبر

 وداع امام حسین (ع) با قبر جدش
امام حسین علیه السلام در شب دوّم به کنار قبر جدش (ص) شتافت در حالی که غمگین و اندوهناک بود تا از ستم ستمکاران نزد آن حضرت شکایت بَرَد. امام (ع) در برابر قبر شریف ایستاد، دو رکعت نماز خواند، بسیار متأثر و افسرده‌خاطر بود، آنگاه از محنت‌ها و گرفتاری‌هایی که بر آن حضرت وارد شده بود، شکایت کرد و گفت:
 
 «خداوندا! این قبر پیامبرت محمد است و من فرزند دختر محمد، ماجراهایی برایم پیش آمده که تو می‌دانی. خداوندا! من معروف را دوست می‌دارم و از منکر، بیزارم،‌ ای دارنده شکوه و عظمت، به حق این قبر و هر کسی که در آن است از تو می‌خواهم برای من آنچه را موجب رضایت تو و پیامبرت است، انتخاب فرمایی.»
 
امام حسین (ع) جدش را در خواب می‌بیند
حضرت حسین (ع) برای مدتی طولانی به قبر جدش نگاه کرد، در حالی که اطمینان یافته بود که دیگر آن را نخواهد دید، آنگاه به گریه افتاد.
 
هنوز سپیده صبح ندمیده بود که آن حضرت را خواب فرا گرفت، جدّش حضرت رسول (ص) را در خواب دید که با گروهی از فرشتگان آمده بود. آن حضرت، امام حسین (ع) را در آغوش گرفت و میان دو چشم وی را بوسید در حالی که به وی می‌فرمود: «ای پسرم! گویی که تو به زودی در کرب‌و‌بلا در میان جمعی از امتم، کشته شده و سربریده خواهی شد در حالی که تشنه خواهی بود و به تو آب نخواهند داد و تشنه‌کام خواهی بود اما سیراب نخواهی شد، آن‌ها با این وجود به شفاعتم در روز قیامت امید خواهند داشت، برای آنان در نزد خداوند، بهره‌ای نخواهد بود.
 
عزیزم! حسین! پدر، مادر و برادرت بر من وارد شده‌اند، آن‌ها مشتاق تو هستند، همانا برای تو در بهشت درجاتی است که جز با شهادت به آن‌ها دست نخواهی یافت...»
 
امام حسین (ع) برای مدتی طولانی به جدش (ص) نگاه کرد و عطوفت و مهربانی آن حضرت را نسبت به خود به یاد آورد. آنگاه، اشتیاقش فزونی یافت و محنت‌های بزرگی که از حکومت اموی بر او وارد می‌شد در نظرش مجسم گشت؛ زیرا وی یا باید با فاجر بنی‌امیه بیعت کند و یا کشته شود. آنگاه به جدش متوسل شد و با تضرع به او گفت: «ای جد من! نیازی به بازگشت به دنیا ندارم، مرا نزد خود ببر و مرا با خود به منزلت وارد کن.»

 پیامبر (ص) متأثر شد و به وی فرمود: «باید به دنیا باز گردی تا شهادت روزی‌ات شود و پاداش بزرگی که خداوند در آن برای تو قرارداده است، تو و پدر و عمو و عموی پدرت، روز قیامت در یک گروه محشور می‌شوید تا وارد بهشت گردید.»
 
حضرت حسین (ع) پریشان و مضطرب، از خواب برخاست، در حالی که امواجی از درد و غم بر او دست یافته بود و به یقینی که کوچک‌ترین شکی در آن راه نداشت، رسیده بود که حتماً شهادت روزی‌اش خواهد گشت، پس همه اهل خانه‌اش را جمع کرد و آن خواب غم انگیز را برایشان گفت، در آن روز در شرق زمین یا در غرب آن، هیچ کس بیش از اهل بیت رسول اللَّه (ص) غمگین و هیچ مرد و زنی بیشتر از آنان گریان نبود.

هنگامی که امام تصمیم به ترک مدینه گرفت، بانوان خاندان عبدالمطلب غرق در اندوه و غم شدند

 
 وداع امام حسین (ع) با قبر مادر و برادرش
حضرت حسین (ع) در تاریکی شب به سوی قبر مادرش، یادگار پیامبر (ص) و پاره تن آن حضرت رفت و مدتی در برابر قبر شریفش ایستاد، در حالی که نگاه‌های آخرین وداع را بر قبر می‌افکند و عواطف سرشار و مهربانی‌های فراوانش را به یاد می‌آورد، دوست می‌داشت که زمین باز شود تا مادر، وی را همراه خود به زیر خاک برد، آنگاه به گریه افتاد و با قبر، وداعی گرم نمود و سپس به طرف قبر برادر پاکش حضرت حسن (ع) رفت و با اشک خود، زمین قبر را سیراب کرد، در‌‌ همان حال درد‌ها و غم‌ها او را در بر گرفته بودند. پس از آن، غرق در اندوه و غم به خانه خود بازگشت.[۳]

 هراس بانوان بنی‌هاشم
هنگامی که امام تصمیم به ترک مدینه و پناه بردن به مکه گرفت، بانوان خاندان عبدالمطلب، در حالی که به شدت محزون و متأثر بودند جمع شدند؛ زیرا خبرهای بسیاری از رسول خدا (ص) در مورد کشته شدن فرزندش حسین (ع)، به آنان رسیده بود.
 
آن‌ها شروع به نوحه سرایی نمودند و صدایشان به گریه بلند شد. منظره‌ای هراس‌انگیز بود، حضرت حسین (ع) با اراده‌ای محکم، روی به آنان کرد و فرمود: «شما را به خدا! این کار را که معصیت خداوند و پیامبر است، آشکار نکنید.»
 
دل‌هایشان به درد آمد و فریاد زدند: «نوحه سرایی و گریه را برای چه کسی می‌خواهیم، امروز نزد ما همانند روزی است که رسول خدا (ص)، علی، فاطمه و حسن درگذشته بودند... خداوند ما را فدای تو قرار دهد،‌ ای محبوب نیکان...!»
 
یکی از عمه‌های آن حضرت به سوی او آمد در حالی که چهره‌اش برافروخته شده بود. با صدایی که از گریه مرتباً قطع می‌شد، گفت: هاتفی را شنیدم که می‌گفت:
 
وان قتیل الطف من آل هاشم
 اذل رقاباً من قریش فذلت
 
«آن کشته سرزمین طف، از خاندان ها

شم، گردنهایی از قریش را به ذلّت نشاند و آن‌ها خوار شدند.»
 
امام (ع) او را آرام کرد و دستور به شکیبایی داد‌‌ همان گونه که دیگر بانوان از خاندان عبدالمطلب را چنین امر فرموده بود.»

منبع: karbobala.com

حضرت عبدالله بن الحسن علیه السلام

مجموعه: آرامش سبز

اشعار شهادت حضرت عبدالله بن الحسن علیه السلام

از غم بی کسی ات حوصله سر می آید

منبع:ghasemiyoon.ir

حضرت عبدالله بن الحسن علیه السلام

مجموعه: آرامش سبز

اشعار شهادت حضرت عبدالله بن الحسن علیه السلام

از غم بی کسی ات حوصله سر می آید

منبع:ghasemiyoon.ir

اشعار طفلان حضرت زینب سلام الله علیهم

شیطان با پیروانش چه می کند؟

مجموعه: متفرقه دینی

انسان  با دل دادن به شیطان او را به درون قلب خود راه می دهد

هر چند انسان نباید با دست خویش، خود را به اشغال دشمن حتمی(شیطان) درآورد؛ اما این جای امیدواری هست که خداوند متعال از تمام انسانها به «عبادی: بندگان من» یاد کرده است و تلویحاً به شیطان فهمانده است که اینها که تو تهدید به گمراه ساختنشان می کنی بندگان من هستند و من مدافع آنان ام.

این نوشتار به معارفی از خطبه ششم و هفتم امیرمۆمنان علیه السلام در کتاب شریف نهج البلاغه می پردازد و آن تصریح به مظلومیت علی (علیه السلام) از زبان خود حضرت است.

برخی بر این باورند که امام علی (علیه السلام) در فضای سیاسی پس از رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) تعاملی دوستانه با خلفای وقت داشته است و هیچ مشکلی بین او و آنها نبوده است. این را هم اضافه می کنند که چون رسول خدا صلی الله علیه و آله جانشینی برای خود معین نکرد، بنابراین حقی هم برای علی علیه السلام درباره خلافت وجود نداشت؛ پس با روی کار آمدن خلیفه اول و میدان ندادن به امیرمۆمنان علیه السلام، حقی از آن حضرت پایمان نشده است.

عده ای از این همین مدعیان، عدم تصریح امام علیه السلام به ضایع شدن حقی از ایشان در ماجرای خلافت را دلیل مهمی بر ادعایشان می گیرند و حال آنکه این تصریح وجود دارد و امام علیه السلام از اینکه بعد از رسول خدا صلی الله علیه و آله دیگران مسند دار خلافت شدند و او را از حقش باز داشتند شکوه می کند؛ حقی که در غدیر خم، رسمی و عمومی بانگ آن بی واسطه و با واسطه به گوش همگان رسید:

وَ اللَّهِ مَا زِلْت مَدْفوعاً عَنْ حَقِّی مسْتَأْثَراً عَلَیَّ منْذ قَبَضَ اللَّه نَبِیَّه صَلَّى اللَّه عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ حَتَّى یَوْمِ النَّاسِ هَذَا[1] : به خدا سوگند از لحظه ای که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم از دنیا رفت پیوسته مرا از حقم بازداشتند و دیگری را بر من ترجیح دادند.

کاری که شیطان با پیروانش می کند
اگر انسان به هشدارهای الهی مبنی بر پرهیز از پیروی شیطان، اعم از جنی و انسی توجه نکند؛ آن را جدی نگیرد و با تبعیت از شیطان و ارتکاب مکرر گناه، کم کم شیفته شیرینی ظاهری آن شود؛ از اینجا به بعد ترک آن برایش مشکل می شود؛ دلیل آنهم تسلط شیطان بر جان و جوارح اوست؛ مِلکی که این شخص با اختیار خودش فرمانروایی آن را به دست شیطان سپرد؛ او شد امیر و این کارگزار.

امیرمۆمنان علیه السلام در توصیف این گروه و تحلیل کاری که شیطان با آنها می کند فرمود: اتَّخَذوا الشَّیْطَانَ لِأَمْرِهِمْ مِلَاكاً : شیطان را معیار كار خود قرار داده اند. او نیز در دلهای آنها تخم ریزی کرد، جوجه آورد، حرکت کرد و در دامنشان پرورش یافت.

یعنی ابتدا این انسان است که با دل دادن به شیطان او را به درون قلب خود راه می دهد. او که وارد شد به سرعت وسایل اقامت طولانی و تصاحب آن را فراهم می کند. (فباض و فرّخ فى صدورهم) او در درون سینه هاى آنها تخمگذارى كرده، سپس آن را مبدّل به جوجه می سازد.

در این تشبیه جالب امام (علیه السلام)، دلهای شیطان صفتان را آشیانه «ابلیس» و محل تخمگذارى او معرفى مى كند و به دنبال آن مى افزاید: «این جوجه هاى شیطانى در دلهاى آنها حركت كرده، پرورش می یابند (و دبّ و درج فی حجورهم).

این تعبیر ممكن است اشاره به این حقیقت باشد كه پرورش افكار و خوهاى شیطانى، در انسان معمولا به صورت ناگهانى نیست، بلكه به طور تدریجى صورت مى گیرد.

آنگاه می فرماید:  فَنَظَرَ بِأَعْینِهِمْ وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِم

كارشان به جایى می رسد كه شیطان با چشم آنها نگاه می کند و با زبانشان سخن می گوید.

یعنى سرانجام شیطانی که خود به او راه داده و به او اجازه تکثیر و پرورش دادند قدرتمند شده در تمام اعضاى آنها نفوذ مى كند به طورى كه ایشان در ظاهر شبیه انسان اند؛ امّا باطنشان شیطانى است؛ چشم و گوش و زبان و دست و پاى آنها همه به فرمان شیطان است.

 امام (علیه السلام)، دلهای شیطان صفتان را آشیانه «ابلیس» و محل تخمگذارى او معرفى مى كند و به دنبال آن مى افزاید: «این جوجه هاى شیطانى در دلهاى آنها حركت كرده، پرورش می یابند (و دبّ و درج فی حجورهم).

اینجاست که فرد می گوید: «می خواهم گناه نکنم؛ اما نمی شود و یا نمی توانم.» قرآن کریم از این مرحله به افسار زنی شیطان یاد می کند[2]؛ یعنی گناهان متراکم سبب شده که افسار انسان گنهکار به دست شیطان بیفتد و او بکشد و ببرد هر جا که خاطرخواه اوست. و چون تمام این مراحل با خواست و اختیار خود فرد صورت گرفته؛ بنابراین هیچ عذر و بهانه ای از او پذیرفته نیست و هر گناهی که از او صادر شود حق ندارد به گردن شیطان و یا دیگری بیندازد.

در نهایت مى فرماید: فَرَكِبَ بِهِم الزَّلَلَ وَ زَیَّنَ لَهم الْخَطَل [3] : هنگامى كه به اینجا رسیدند، شیطان «آنها را بر مركب لغزشها و گناهان سوار می کند (مركبى كه آنها را به سوى انواع گناهان كبیره، كفر و گمراهی مى كشاند) و سخنان فاسد و باطل را در نظر آنان زینت می بخشد» که هم شیطان بر این کار قسم یاد کرد و هم آن را عملی نمود:

لَأ زَیِّنَنَّ لَهمْ فِی الْأَرْضِ وَ لَأ غْوِیَنَّهمْ أَجْمَعین (حجر/39): بی تردید [همه كارهاى زشت را] در زمین براى آنان زیبا جلوه می دهم [تا ارتكاب زشتى ها براى آنان آسان شود] و مسلماً همه را گمراه مى كنم.

و وَ زَیَّنَ لَهم الشَّیْطان أَعْمالَهمْ فَصَدَّهمْ عَنِ السَّبیلِ فَهمْ لا یَهْتَدون (نمل/24) : شیطان، اعمال [زشتشان] را براى آنان بیاراست در نتیجه آنان را از راه [حق ] بازداشت به این سبب هدایت نمى شوند.

هر چند انسان نباید با دست خویش، خویشتن خود را به اشغال دشمن مسلّم «عَدوّ مبین»[4] درآورد؛ اما این جای امیدواری هست که خداوند متعال از تمام انسانها به «عبادی: بندگان من» یاد کرده است و تلویحاً به شیطان فهمانده است که اینها که تو تهدید به گمراه ساختنشان می کنی بندگان من هستند و من مدافع آنان ام.[5] راه توبه را هم برای بندگانش گشود تا آنان که لغزیدند و از راه جدا شدند بتوانند برگردند.[6] وعده نیز داده است که هر کس با هر گناه و هر اندازه گناه که برگردد آغوش گرم و مهربان الهی را گشوده و خدا بسیار بخشنده و مهربان خواهد دید.[7]

این وعده خداست و خدا از وعده اش تخلف نمى كند هر چند بیشتر مردم [نسبت به وفاى قطعى خدا در مورد وعده اش] معرفت و شناختی ندارند. وَعْدَ اللَّهِ لا یخْلِف اللَّه وَعْدَه وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمونَ (روم/6)

============================
پی نوشت:
1. نهج البلاغه، خطبه 6
2. شیطان به خدا عرض کرد: لَأَحْتَنِكَنَّ ذرِّیَّتَه إِلاَّ قَلیلاً (اسراء//62) : بی تردید تمام نسل آدم علیه السلام را افسار زده آنها را تحت امر خود در می آورم؛ مگر عده کمی.
3. نهج البلاغه، خطبه 7
4. إنَّ الشَّیْطانَ لِلْإِنْسانِ عَدوٌّ مبینٌ (یوسف/5) : بی تردید شیطان دشمن آشکاری برای انسان است.
 5.  اسراء/65
6. تابَ عَلَیْهِمْ لِیَتوبوا إِنَّ اللَّهَ هوَ التَّوَّاب الرَّحیم (توبه/118) : خداوند به آنها توفیق توبه داد تا توبه کنند بی تردید خداوند بسیار توبه پذیر و مهربان است.
7.  قلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفوا عَلى أَنْفسِهِمْ لا تَقْنَطوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِر الذّنوبَ جَمیعاً إِنَّه هوَ الْغَفور الرَّحیم (زمر/53) : بگو: اى بندگان من كه [با ارتكاب گناه] بر خود تجاوز كار بوده اید! از رحمت خدا نومید نشوید، یقیناً خدا همه گناهان را مى آمرزد زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است. 

منبع:تبیان

راه حلی برای تمام مشکلات

مجموعه: متفرقه دینی

به هنگام وقوع مشکلات باید به یک مرجع الهی رجوع کرد که بهترین راه حل ها از درونش کشف شود

امروزه به هنگام وقوع مشکلات، دست به دامن خیلی چیزها می شویم و امیدواریم که حالمان را بهتر کند. بعضی از این راه ها یک مقدار مؤثر است ولی بعضی از آنها هم حالمان را بدتر می کند، چنانکه گاه می آییم ابرویش را درست کنیم، چشمش را هم کور کرده ایم.

مثلاً وقتی کسی دچار مشکل مالی می شود، شروع به جستجو در فضای مجازی می کند یا افکارش به سمت کارهای خلاف می رود یا زمین و آسمان را در مشکلات مالی خودش مقصر می داند؛ از بقال سر کوچه گرفته تا بالاترین مقامات دولتی و کشوری. و البته نتیجه ای که عائدش می شود چیزی جز سیاهی، تشویش ذهنی و احساس فشار از همه طرف نیست.

یا کسی که با همسر و فرزندش به مشکلی بر می خورد از همه ی اطرافیانش همه جور توصیه ای را می پذیرد و شروع به اجرا در زندگی اش می کند و از این نکته غافل است که زندگی شخصی هرکس بالاترین داشته ی اوست و نمی شود با اجرا کردن خیلی حرف ها آن را به خطر انداخت.

وای از آن روزی که یک نفر شروع به درد و دل کند، انواع راه ها به او پیشنهاد می شود که خیلی از این راه ها از طرف خود پیشنهاد دهنده هم تجربه نشده است.

به نظر شما صحنه ی زندگی، قابلیت اجرای تجربه های خطرناک دیگران را دارد؟
از طرف دیگر یک سری پیشنهادها و راهکارها را نمی شود رد کرد. مثلاً زمانی که یک وسیله برقی خراب می شود، پیشنهاد و راهکار آقای تعمیرکار یا شرکت سازنده اش را رد نمی کنید، چون می دانید اگر دنبال به دست آوردن کارایی اولیه آن هستید، باید به آن پیشنهاد و راه فکر کنید، هزینه اش را بپردازید و به دستش بیاورید.

خدایا چه کنیم تو این شلوغی و ترافیک راه ها؟ خدایا چه کنیم با این همه کارشناس؟ این سؤالات تنها یک پاسخ بیشتر ندارد همین! یک پاسخ و آن هم از قرآن؛ (سوره تکویر آیه ی بیست و هشتم).

خدا انسان را خلق کرده و او را اشرف مخلوقات قرار داده، به او عزت داده و انواع امکانات مختلف را در اختیارش گذاشته، به نظر شما حکیم مطلقی به این بزرگی یادش می رود که برای ما راهنمایی قرار دهد که راه حل مشکلاتمان را پیدا کنیم؟

یادش می رود که ما در زندگی فراز و نشیب بسیاری داریم یا امکان دارد راه و رسم رسیدن به عاقبت به خیری، سعادت و کمال را پیدا نکنیم؟

عمر انسان ها کوتاه است قطعاً فرصتی برای آزمودن تمام راه ها وجود نداشته و ندارد بنابراین باید به یک مرجع الهی رجوع کرد که بهترین راه حل ها از درونش کشف شود.

بیایید به خودمان احترام بگذاریم و به سمت دنیای نور برگردیم. خداوند ما را با عشق خلق کرده این بدیهی است که بهترین ها را برای ما بخواهد و زیباترین زندگی را برایمان در نظر بگیرد:

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند               تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

مقدمه استفاده از مواهب و راهنمایی های الهی، توکل و تصمیم گیری است بیایید؛ همه باهم به دنیای نور و خوبی ها وارد شویم که هیچ سایبانی فرح بخش تر از سایه امن الهی نیست و هیچ ریسمانی محکم تر از ریسمان پروردگار متعال وجود ندارد.

تمامی نیروها و قدرت ها، به عناوین و وسایل مختلف و متعدد بسیج شده اند تا انسان را از راه صحیح و درست گمراه کرده و دچار روزمرگی و شهوت های آنی کنند اگر این شیاطین انسان نما آدمی را سرگرم سیب و گندم دنیا نکنند و او به ندای فطرت و درون خود گوش فرا دهد، راه هدایت و سعادت را پیدا کرده و به شقاوت دچار نمی شود، اما اصل خود انسان است خدای مهربان او را آزاد آفریده است تا با قدم های خودش راه را بپیماید و انتخاب نماید

الان در کشور های توسعه یافته یا در حال توسعه قرآن را تجزیه و تحلیل می کنند؛ بهترین ها را انتخاب می کنند و به آن عمل می کنند و در بسیاری از رشته ها موفق می شوند.

اصلاً ربطی به اسلام و غیر اسلام هم ندارد، همگان می توانند از این نسخه شفا بخش مدد و کمک بگیرند و بهترین ها را برای خودشان داشته باشند.

سید جمال الدین اسد آبادی می گوید: به غرب رفتم اسلام را دیدم ولی مسلمان ندیدم.

ایمان داشته باشیم که نسخه ی تمام دردهایمان در این کتاب هست، فقط باید در این دنیای حکمت غوطه ور شویم و نگاه کنیم که چطور خیلی از دغدغه های فکریمان نابود می شود.

انسان گرسنه میل به غذا پیدا می کند، دنبالش می گردد و سعی می کند آن را بدست بیاورد. حال اگر آدمی گرسنه بوده و در اطرافش هم غذای کافی وجود داشته باشد ولی استفاده نکند، آیا نباید در عقلش شک کرد؟

یگانه ی مهربان برای ما سفره ای از نور، صفا و صمیمیت، آرامش دنیوی و اخروی گسترانیده اگر استفاده نکنیم کمبود، متوجه خودمان است.

در حال حاضر تمامی نیروها و قدرت ها، به عناوین و وسایل مختلف و متعدد بسیج شده اند تا انسان را از راه صحیح و درست گمراه کرده و دچار روزمرگی و شهوت های آنی کنند اگر این شیاطین انسان نما آدمی را سرگرم سیب و گندم دنیا نکنند و او به ندای فطرت و درون خود گوش فرا دهد، راه هدایت و سعادت را پیدا کرده و به شقاوت دچار نمی شود، اما اصل خود انسان است خدای مهربان او را آزاد آفریده است تا با قدم های خودش راه را بپیماید و انتخاب نماید.

این در راستای قدرت لایتناهی خداوند است؛ خودش خواسته که انسان آزاد باشد و راه درست و نادرست را از هم تشخیص دهد.

خدایا می دانیم که پیدا کردن راه حق نیازمند عنایت و مهربانی توست، پس دستمان را بگیر که پناهی جز تو نداریم که راه بسی سخت و دشوار است.

منبع:tebyan.net

روشهایی برای قضا نشدن نماز صبح !

قلب سوره یس، چه آیه‌ای است؟

مجموعه: متفرقه دینی

هر چیزى، قلبى دارد و قلب قرآن سوره یس است

پرسش
این‌که می‌گویند «سوره یس قلب قرآن است، و در خود این سوره آیه‌ای وجود دارد، که قلب سوره یس است. و در آن عدد مشخصی معیّن شده است که اگر آن آیه را به آن تعداد بگوییم چیزهایی مشاهده می‌کنیم»، آیا چنین چیزی در حدیثی آمده است؟ اگر آمده؛ آن آیه کدام آیه است و تعداد آن چقدر است؟

پاسخ اجمالی

در روایت به این نکته اشاره شده است ‌که سوره «یس» قلب قرآن است؛ چنان‌که امام صادق(ع) می‌فرماید: «هر چیزى، قلبى دارد و قلب قرآن سوره یس است».[1]

برخی اندیشمندان اسلامی نیز آیاتی را به عنوان قلب سوره یاسین معرفی کرده‌اند:

1. آیه پایانی سوره یس: «بنابراین [از هر عیب و نقصى‏] منزّه است خدایى که مالکیّت و فرمانروایى همه چیز به دست اوست، و به سوى او بازگردانده می‌شوید».[2] این آیه شریفه بر این‌که خداوند صاحب ملکوت و هرچه در آن است، تأکید می‌کند؛ از این‌رو قلب این سوره معرفی شده است.[3] این را از کلام ابن عبّاس برداشت کرده‌اند که گفت: «من نمی‌دانستم چگونه این فضیلت‌ها به قرائت سوره یس اختصاص یافته است، تا این‌که دانستم به خاطر این آیه است».[4]

2. قلب سوره یس آیه «سَلامٌ قَوْلاً مِنْ رَبٍّ رَحیمٍ»،[5] است.[6]

در منابعی که این آیات را به عنوان قلب سوره یس معرفی کرده‌اند، چیزی درباره خواص و تعداد خواندن آن چیزی نگفته‌اند.

همچنین؛ در مورد آنچه درباره قلب بودن این آیات گفته شد؛ روایتی از پیامبر اسلام(ص) و ائمه اطهار(ع) نیافتیم و شاید این موضوع، تفسیری استحسانی از جانب مفسران باشد یا مستند به روایتی باشد که به دست ما نرسیده است.

 ======================

[1]. صدوق، محمد بن على‏، ثواب الاعمال و عقاب الأعمال، ص 111، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چاپ دوم، 1406ق؛ نیز ر. ک: «ثواب خواندن سوره یس»، سؤال 37699.
[2]. یس، 83.
[3]. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، ج ‏3، ص 400، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، مدیریت حوزه علمیه قم، چاپ اول، 1377ش؛ حقی بروسوی،  اسماعیل، تفسیر روح البیان، ج ‏7، ص 442، بیروت، دارالفکر، بی‌تا.
[4]. تفسیر جوامع الجامع، ج ‏3، ص 400؛ بیضاوی، عبدالله بن عمر، انوار التنزیل و اسرار التأویل، بیروت، ج ‏4، ص 275، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، 1418ق.
[5]. «بر آنها سلام [و درود الهى] است این سخنى است از سوى پروردگارى مهربان»؛ یس، 58.
[6]. بونى (م 622ق)، احمد بن على، شمس المعارف الکبرى، ص 175، بیروت، موسسة النور للمطبوعات، چاپ دوم، 1427ق؛ بقاعی(م 885ق)، إبراهیم بن عمر، نظم الدرر فی تناسب الآیات و السور، قاهره، دار الکتاب الإسلامی، بی‌تا؛ ابن عجیبه، احمد بن محمد، البحر المدید فی تفسیر القرآن المجید، تحقیق: قرشی رسلان، احمد عبدالله، ج ‏4، ص 557، نشر حسن عباس زکی، قاهره، 1419ق.

فوائد تلاوت قرآن کریم چيست؟

راه نجات از افکار شیطانی

اهمیت نماز جمعه

شلوغ ترین جای جهنم کجاست؟

مجموعه: اصول و فروع دین

نماز عملی عبادی است که انجام آن پنج بار در شبانه روز واجب است

 خدا درباره‌اش فرموده است: «إِنَّا أَرْسَلْناکَ بِالْحَقِّ بَشِیراً وَ نَذِیرا»؛ ما تو را به حق، براى بشارت و بیم دادن (مردم جهان) فرستادیم، در آیه دیگری چنین آمده است: «وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمین»؛ ما تو را جز رحمت براى جهانیان نفرستادیم.
 
بر اساس آنچه که در قرآن کریم بیان شده است، هیچ گاه رفتار و سیره پیامبر گرامی اسلام(ص) بدون اذن وحی نبوده، همان گونه که گفتار آن جناب این چنین بوده است و محاورات روزمره و عادی زندگی پیامبر(ص) هم از روی هوی و هوس نبوده است، در واقع محال بوده که بر دامن آن جناب در این وادی گرد گناه و خطا نشسته باشد.

 بر همین اساس برخی با استناد به اطلاق آیه 3 و 4 سوره نجم «وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‏ إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْیٌ یُوحى»؛ و هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‏‌گوید آنچه مى‏‌گوید چیزى جز وحى که بر او نازل شده نیست، معتقدند که تمام سخنان و رفتار و کردار پیامبر(ص) از وحی ناشی شده است. از این رو، هرگز احتمال کذب و خطا در آن نیست و باید مطیع آن باشیم و به آن عمل کنیم.
 
حالا این پیامبری که سخنانش این گونه وحی است و سخنانش از روی هوا و هوس نیست، در روایتی زیبا امت خود را با ملاک اهتمام به نماز به چهار گروه تقسیم کردند، در واقع پیامبر(ص) یک شاقول را به ما معرفی کرده که باید هر کسی آن را روی اعمال و رفتار خودش قرار دهد تا اعمالش را بر اساس دقیق کند، بیاییم خودمان را بسنجیم و ببینیم در کدام گروه قرار می‌گیریم؟

 
پیامبر(ص) در این باره امتش می‌فرمایند: «امت من چهار گروه هستند:
 
*ساهلان در نماز
پیامبر(ص): «صنفٌ یُصَلون، وَلکِنَهُم فِی صَلوتِهِم ساهُون، فکانَ لَهُم الوَیل، وَ الوَیلُ اِسمُ دَرکةٍ مِن دَرکاتِ جَهَنَم»؛ گروهی نماز می‌خوانند، ولی در نمازشان سهل انگارند. پس «ویل» برای آنهاست، و «ویل» نام یکی از طبقات زیرین جهنم است، خداوند می‌فرماید: «فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ الَّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُون»؛ پس واى بر نمازگزارانى که در نماز خود سهل‌‏انگارى مى‌‏کنند.

 «ساهون» از ماده «سهو» در اصل به معنى خطایى که از روى غفلت سر زند، خواه در فراهم کردن مقدماتش مقصر باشد یا نه، البته در صورت اول معذور نیست، و در صورت دوم معذور است، ولى در اینجا منظور سهو توأم با تقصیر است.
 
باید توجه داشت که خداوند در آیه نمى‏‌فرماید «در نمازشان سهو مى‌‏کنند» زیرا سهو در نماز به هر حال براى هر کسی واقع مى‏‌شود، بلکه مى‏‌فرماید «از اصل نماز سهو مى‏‌کنند» و کل آن را به دست فراموشى مى‌‏سپرند.
 
بنابراین «ساهون» عده‌ای از مسلمانان هستند که نماز را قبول دارند؛ ولی سهل‌انگاری می‌کنند، اینها از نمازشان غافلند و اهتمامى به امر نماز ندارند و از فوت شدنش باکى ندارند، چه اینکه به کلى فوت شود و چه اینکه بعضى از اوقات فوت شود و چه اینکه وقت فضیلتش از دست برود و چه اینکه ارکان و شرایطش و احکام و مسائلش را ندانند و نمازى باطل بخوانند.
 
در آیه شریفه تکذیب‏‌گر روز جزا به چنین نمازگزارانى تطبیق شده، چون حرف «فاء» که بر سر جمله آمده مى‌‏فهماند جمله مزبور نتیجه تکذیب روز جزا است «أَرَأَیْتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدِّین» و مى‏‌رساند چنین نمازگزارانى خالى از نفاق نیستند، چون تکذیب روز جزا تنها به این نیست که به کلى آن را منکر شود، کسى هم که تظاهر به ایمان مى‏‌کند و نماز مسلمانان را مى‏‌خواند، اما طورى مى‏‌خواند که عملاً نشان مى‏‌دهد باکى از روز جزا ندارد، او نیز روز جزا را تکذیب کرده.
 
«ویل» برای این دسته است. یعنی در طبقات زیرین جهنم جای می‌گیرند.
 
*ضایع‌کنندگان نماز
پیامبر(ص): «وَ صِنف یُصَلونَ اَحیاناً، وَلایُصَلون اَحیاناً، فَکانَ لَهُم الغَیُّ، وَالغیّ اِسمَ دَرکةٍ مِن دَرکات جَهنَم»؛ گروهی گاهی نماز می‌خوانند و گاهی نمی‌خوانند، پس «غی» مال آنهاست، و «غی» نام یکی از طبقات پایین جهنم است. خداوند متعال فرمود: «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ فَسَوْفَ یَلْقَوْنَ غَیًّا»؛ سپس جانشین آن مردم خداپرست قومی شدند که نماز را ضایع کرده و از شهوات پیروی کردند، و اینها به زودی در «غی» افکنده خواهند شد.
 
این آیه کریمه نشان می‌دهد که اولاً، ضایع کردن نماز با پیروی از شهوت‌ها رابطه مستقیمی دارد، همان طور که نماز انسان را از فحشاء و منکر باز می‌دارد و مانع ارتکاب گناهان می‌شود، ضایع کردن نماز هم، سبب پیروی از شهوت‌ها و خواهش‌های نفسانی که سرچشمه فحشا و منکر است، می‌شود.
 
از پیامبر اسلام(ص) نقل است که در تفسیر آیه «فخلف من بعدهم» می‌فرمایند: «شصت سال بعد از من، افرادی روی کار می‌آیند که نماز را ضایع می کنند و در شهوت‌ها غوطه‌ور می‌شوند و به زودی نتیجه گمراهی خود را خواهند دید»، حال اگر مبدأ شصت سال را هجرت پیامبر در نظر بگیریم، این پیش بینی بر زمان بنی امیه و حکومت یزید، منطبق می‌شود.
 
ثانیاً، نقطه حساس حفظ سلامت نسل و تداوم پاکی در نسل‌های بعدی، پای بندی به ارتباط مستمر با خداوند است و ضایع کردن این رابطه، پاکی و طهارت را از سلسله فرزندان بشر می‌رباید، آنچه که باید در رابطه با این گروه مورد توجه قرار گیرد، معنای «ضایع کردن و انواع آن» است. باید دید که چگونه نماز ضایع می شود؟

 ضایع کردن یک عمل، یعنی آن را به نحوی انجام دهی که نتیجه و اثر واقعی آن ظاهر نشود به طوری که بود و نبودش و انجام دادن و ندادنش، مساوی باشد، علامه طباطبایی در تفسیر آیه می‌گوید: «مقصود از اضاعه نماز تباه کردن نماز است، همراه با سستی در امر نماز و خوار شمردن آن و به بازی گرفتن و تغییر ایجاد کردن در آن و ترک نماز بعد از گرفتن و قبول آن».
 
می‌توان گفت: بد نماز خواندن و نماز را بدون آرامش و با سرعت به جا آوردن از مصادیق ضایع کردن نماز است، نقل شده که روزی پیامبر گرامی اسلام(ص) وارد مسجد شدند، شخصی را دیدند که با شتاب‌زدگی نماز می‌خواند و با رکوع و سجود ناقص، آن را انجام می‌دهد، فرمودند: عمل این شخص مانند نوک زدن کلاغ بر زمین برای برچیدن دانه است. «لَئِنْ مَاتَ هَذَا وَ هَکَذَا صَلَاتُهُ لَیَمُوتَنَّ عَلَى غَیْرِ دِینِی‏»؛ اگر این شخص با چنین نمازی بمیرد، قطعاً خارج از دین (اسلام) مرده است.
 
حجت‌الاسلام ابوترابی(ره) می‌گوید: بعثی‌ها در اردوگاه می‌گشتند تا ببینید رهبر فکری اسرای ایرانی چه کسی است؟ 150 نفر از اسرا را به عنوان رهبران فکری جدا کردند و به یک شهری بردند و شروع کردن به شکنجه کردن آنها تا اعتراف بگیرند. یک شب من را به همراه عده‌ای برای شلاق زدن بردند. آن شب دو نفر از اسرا را چنان زدند که چشمشان از حدقه درآمد و همان جا کور شدند! بقیه را هم در حدی می‌زدند که خون تمام زمین را گرفته بود. ما آن شب خیلی کتک خوردیم. هوا مهتابی بود. برای نماز بلند شدیم و در حالی که دستمان را به دیوار گرفته بودیم، نماز خواندیم. نماز را خواندیم و افتادیم. بعد متوجه شدیم که این مهتاب برای صبح نبوده است. آن شب هوا مهتابی بوده است. اما ما خیال کردیم که صبح شده است. دوباره صبح که شد، بلند شدیم و نماز خواندیم.

 آری اسرا و شهدا آن شبی که کتک خوردند تا حدی که چشم برخی آن‌ها از حدقه بیرون آمد، دوبار نماز صبح می‌خوانند. اما بعضی از افراد راحت از کنار نماز می‌گذرند؟ مغازه‌اش را نمی‌بندد برای اینکه یک مشتری یک کیلو نخود بخرد. واقعاً وقتی آدم نگاه می‌کند می‌بیند که بعضی‌ها از چه چیزهایی گذشتند، ولی بعضی‌ها از هیچ چیز نمی‌گذرند!
 
وقتی امامان ما صدای اذان را می‌شنیدند، رنگشان می‌پرید. سر نماز آنچنان محکم می‌ایستادند که جز باد، عبای اینها را تکان نمی‌داد. امامان ما این چنین حضور قلب داشتند. تازه وقتی نماز می‌خواند، می‌گوید: «إِلَهِی إِنْ کَانَ فِیهَا خَلَلٌ أَوْ نَقْصٌ مِنْ رُکُوعِهَا أَوْ سُجُودِهَا فَلَا تُؤَاخِذْنِی وَ تَفَضَّلْ عَلَیَّ بِالْقَبُولِ وَ الْغُفْرَانِ»؛ اگر در رکوع یا در سجود نماز من خلل و نقصی دیدی، خدایا به بزرگی خودت قبول کن‌، پس برای کسانی که نماز را ضایع کنند، یعنی نسبت به انجام آن سست باشند و نماز را خوار بشمارند و آن را به بازی بگیرند، جایگاهشان در یکی از طبقات پایین جهنم به نام «غی» است.
 
*تارکان نماز
پیامبر(ص): «وَ صِنف لایُصَلون اَبداً فَکانَ لَهُم سَقَر، وَ سقر اِسم دَرَکات جَهَنَم»؛ گروهی که هیچ وقت نماز نمی‌خوانند، «سقر» برای آنهاست، «سقر» هم نام یکی از طبقات زیرین جهنم است. (سقر سخت‌رین و پر جمعیت‌‏ترین درکات دوزخ است) خداوند متعال فرمود: «ما سَلَکَکُمْ فی‏ سَقَرَ قالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ»؛ اهل بهشت از اهل جهنم سؤال می‌کنند: چه چیزی شما را به «سقر» کشاند؟ در جواب می‌گویند: ما از نمازگزاران نبودیم.

زهی روی سیاه بی‏‌نمازان/زهی حال تباه بی‌‏نمازان‏
عجب دارم اگر آتش نبارد/ز شومی گناه بی‏‌نمازان‏

 
ترک نماز، کوتاهی در مهم‏‌ترین دستور الهی و انجام ندادن بزرگ‏ترین وظیفه و برنامه زندگی است و این مساوی است با ناشکری، ناسپاسی و کفران نعمت‏‌های الهی و برداشتن عمود و ستون دین؛ زیرا نماز پایه و ستون اصلی دین است.

نماز، نخستین عبادتی است که بر پیامبر(ص) و پیروانش در مکه واجب شد

 
اما تارکان نماز را می‏‌توان به چهار دسته تقسیم کرد:
 دسته اول: ترک نماز از روی انکار: یعنی نماز را که یکی از ضروریات دین است، واجب ندانسته و خود را موظف و مکلف به انجام آن نمی‏‌داند، چنین شخصی کافر است.
 
دسته دوم: ترک نماز از روی سهل‌انگاری و بی‏‌اعتنایی: این قبیل افراد با ترک نماز، مرتکب گناه کبیره شده و فاسق می‌‏گردند.
 
دسته سوم: ترک نماز در بعضی اوقات: این اشخاص در اثر ضعف ایمان بی‌‏توجهی به آخرت، گاهی نماز خوانده و گاهی ترک می‏‌کنند و یا اینکه نماز را در وقتش بجا نمی‏‌آورند، اینان هر چند مانند دو قسم دیگر نیستند، لکن از روایات این گونه استفاده می‌‏شود که از ضایع کنندگان نمازند، چنانکه امیرالمؤمنین(ع) می‌‏فرماید: «هیچ عملی به پیشگاه خداوند محبوب تر از نماز نیست، پس چیزی از امور دنیا، شما رااز خواندن نماز اول وقت باز ندارد، زیرا خداوند تعالی مذمت نموده قومی را و فرموده: وای بر آن نماز گزارانی که از نمازشان غفلت کنند و در انجام آن در اول وقت مسامحه ورزند و عمداً تاخیر اندازند».

 دسته چهارم: ترک واجبی از واجبات نماز: یعنی نماز می‌‏خواند، اما نه آن نمازی که از او خواسته‏‌اند، بلکه نمازی که در لباس یا مکان غصبی خوانده شده و یا قرائت و اذکار واجبی را غلط می‏‌خواند. از ظاهر روایات چنین احتمال می‌‏رود که این قبیل افراد نیز از ضایع‌کنندگان نماز به شمار می‏‌روند. رسول خدا(ص) فرمودند: «دزدترین دزدها کسی است که از نمازش بدزدد، گفته شد: یا رسول الله، چگونه از نمازش می‏‌دزدد؟ فرمود: رکوع و سجود آن را تمام انجام نمی‏دهد».
 
اما در عواقب ترک نماز به ذکر چند مورد بسنده می کنیم:

دوری از امان خدا و رسول
رسول خدا(ص) فرمودند: «مَنْ تَرَکَ الصَّلَاةَ مُتَعَمِّداً فَقَدْ بَرِئَ مِنْ ذِمَّةِ اللَّهِ وَ ذِمَّةِ رَسُولِ اللَّهِ»؛ کسی که نماز را عمداً و بدون علت ترک کند از امان خدا و رسولش دور خواهد بود.

 حبط اعمال
رسول خدا(ص) فرمودند: «مَنْ تَرَکَ صَلَاتَهُ حَتَّی تَفُوتَهُ مِنْ غَیرِ عُذْرٍ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ»؛ کسی که نمازش را بدون عذر ترک کند (نخواند) تا وقت آن بگذرد، عمل او نابود شده است.

 ویرانی دین
پیامب (ص) در حدیث دیگری فرمودند: «الصَّلَاةُ عِمَادُ الدِّینِ فَمَنْ تَرَکَ صَلَاتَهُ مُتَعَمِّداً فَقَدْ هَدَمَ دِینَه»؛ نماز ستون دین است، هر کس از روى عمد نماز خود را ترک کند، دینش را ویران کرده است.

  *خاشعان در نماز
پیامبر(ص): «وَ صِنف یُصَلون اَبداً وَ هُم صَلوتهم خاشِعُون»؛ گروهی همیشه نماز می‌خوانند و در نمازشان خشوع دارند. خداوند متعال فرمود: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ هُمْ فی‏ صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ»؛ مؤمنان رستگار شدند، آن‌هایی که در نمازشان خشوع دارند.
 
«افلح» از ماده «فلح و فلاح» در اصل به معنى شکافتن و بریدن است، سپس به هر نوع پیروزى و رسیدن به مقصد و خوشبختى اطلاق شده است، البته فلاح و رستگارى معنى وسیعى دارد که هم پیروزی‌هاى مادى را شامل مى‌‏شود، و هم معنوى را، و در مورد مؤمنان هر دو بعد منظور است.

 پیروزى و رستگارى دنیوى در آن است که انسان آزاد و سربلند، عزیز و بى‌نیاز زندگى کند، و این امور جز در سایه ایمان امکان پذیر نیست، و رستگارى آخرت در این است که در جوار رحمت پروردگار، در میان نعمت‌هاى جاویدان، در کنار دوستان شایسته و پاک و در کمال عزت و سربلندى به سر برد.
 
در اذان این چنین دیگران را به نماز دعوت می‌کنیم «حی علی الفلاح» این جمله به صورت اجمالی یکی از اسرار نماز را بیان می‌‌کند که رستگاری در نماز است و بشتابید برای رستگار شدن.
 
آیت‌الله بهجت می‌فرماید: «هر قدر که امور نمازت منظم باشد امور زندگیت هم تنظیم خواهد شد! مگر نمی‌دانی که رستگاری و سعادت با نماز قرین گشته است؟! «حی علی الصلاة حی علی الفلاح».
 
نماز در جبهه‌ها هم سبب رستگاری رزمندگان شد و هم سبب سربلندی و پیروزی کشور ایران، حسین احمد آبادی یکی از آزادگان سرافراز جنگ تحمیلی نقل کند: یکی از برادرانی که در آسایشگاه با ما به سر می‌برد، خیلی به نماز اهمیت می‌داد و هیچ وقت نماز اول وقت را ترک نمی‌کرد. او تنگی نفس داشت و بسیاری اوقات نفسش می‌گرفت، به قلبش فشار می‌آمد. بعد از این حالت به زمین می افتاد.
 
بارها اتفاق افتاده بود که او هنگام خواندن نماز آن‌قدر سرفه می کرد که نقش بر زمین می‌شد، مدتی نگذشت که حالش وخیم شد و متوجه شدیم که او مبتلا به سرطان ریه شده است. دائم خون بالا می آورد. دیگر نمی‌توانست راه برود. وقتی می‌خواست وضو بگیرد دو نفری زیر بازوانش را می‌گرفتیم.
 
یک روز موقع نماز مغرب می خواست از جایش بلند شود. هر چه تلاش کرد میسر نشد. یکی از بچه‌ها که شاهد این صحنه بود، با حالتی دلسوزانه و از روی شفقت گفت: امیر جان با این وضع، مگر مجبوری نماز بخوانی؟ او با عصبانیت پاسخش را داد و گفت: به خدا قسم اگر بمیرم، باز هم جنازه‌ام نماز می‌خواند.
 
امیدواریم خداوند متعال همه ما را از گروه چهارم قرار دهد و ما را مشمول دعای حضرت ابراهیم(ع) که در قرآن آمده قرار دهد: «رَبِّ اجْعَلْنی‏ مُقیمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی‏ رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاءِ»؛ خدایا! مرا و نسل و فرزندان مرا اقامه گر نماز قرار بده.خدایا، دعایم را بپذیر.

منبع:farsnews.com

ترس منطقی از مرگ!

چگونه با امیرالمومنین سنجیده می شویم؟

اولین مخالف غدیر چه کسی بود و چگونه عذاب شد؟

حدیثی در مورد محرم و امام حسین (ع)

 
 قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه علیه و آله :
 اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً.
 پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود :
 براى شهادت حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤ منان است که هرگز سرد و خاموش نمى شود .
منبع : کتاب جامع احادیث الشیعه ، ج 12، ص 556

پای درس اخلاق آیت‌الله ضیاءآبادی سرّ غیبت امام زمان(عج) از زبان امام صادق(ع)

امام زمان(عج)

برخیز که حجت خدا (عج) می‌آید

رحمت ز حریم کبریا می‎‌آید

از گلشن عسکری (ع) گذر کن که سحر

بوی گل نرگس (ع) ز فضا می‌آید

سحر از دامن نرگس (س) برآمد نوگلی زیبا
گلی کز بوی دلجویش، جهان پیر شد برنا
به صبح نیمه‌ی شعبان تجلی کرده خورشیدی
که از نور جبینش شد منوّر دیده‌ی زهرا (س)
***
ای منتظران گنج نهان می‌آید
آرامش جان عاشقان می‌آید
بر بام سحر طلایه‌داران ظهور
گفتند که صاحب‌الزمان (عج) می‌آید

حدیث روز

مهدی موعود(عج) چگونه در جنگ‌های زمان ظهور با عجیب ترین سلاح‌ها مقابله خواهد کرد؟

"ناپلئون بناپارت" از بزرگ ترین فرماندهان نظامی تاریخ و امپراتوری است که بیشتر اروپا را فتح کرد، اسمی در تاریخ که تنها با بردن نامش کافی بود یک جنگ به پیروزی برسد.
 

نمازی که جبرئیل تعلیم داد؛ تسبیحات ۸ گانه حضرت زهرا (س) بعد از نماز

اللهم عجل لولیک الفرج

آخرین انسانی که با دنیا وداع می‌کند کیست؟

آموزش کامل خواندن نماز آیات و احکام نماز آیات

چگونه گناه نکنیم ؟ (8)

این پست به دلیل اشتراک نگذاشتن قسمت 7 باز نشر شد

کثرت تسبیحات

پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند :

یا علی ! سیدالاعمال ثلاث خصا : انصافک الناس من نفسک ، و مواساتک الاخ فی الله - عز و جل - و ذکرک الله - تبارک و تعالی - علی کل حال

ای علی ! سرور و سید اعمال سه خصلت است : رفتار منصفانه با مردم ، رعایت مواسات با برادران ایمانی و یاد خداوند در همه حال

( اصول کافی ، ج 5 ، ص 361)

توضیحات :

1: انصاف : یکی از سخت ترین کارها برای هر کسی داشتن انصاف در حق دیگران می باشد و دستیابی به آن ، زمینه کسب مراتب معنوی را فراهم می آورد . از این رو قضاوت منصفانه در خصوص مردم می تواند باعث دوری شیطان از ما شود

2: مواسات در حق برادر

معنا مواسات چیست ؟

بد خواستن برای دیگران : حسادت

آرزوی چیزهای خوب دیگران : غبطه خوردن

دادن داشته های خود به دیگران و گذشتن از خود برای دیگران : ایثار

چیزی را من دارم و تو نداری و نمی توانم به تو دهم اما چون تو نداری من هم مصرف نمی کنم مواسات

3: ذکر و یاد خداوند در هر حال :

ذکر خفی مانند لا اله الا الله : ذکر جلی مانند : استغفار و اذان و ذکر دیر حالی : یعنی در هر حال ذکر می گوییم حتی زمان غذا خوردن ، حتی خواب این زمانی است که ما حال ما به امضای امام زمان (عج) رسیده و مورد تایید ایشان می شود این در مواقعی است که با نیت کسب انرژی برای کار در راه امام زمان (عج) می خوابیم و یا غذا می خوریم در این صورت تمام مدت انجام این کار برای انجام دهنده آن ثواب محسوب شده و این معجزه همان نیت است

امام صادق (ع) فرمودند :

هر چیزی را حدی است که بدان پایان می پذیرد ، مگر ذکر و یاد خدا که برای آن حدی وجود ندارد مثال : خداوند نمازهای پنجگانه را واجب ساخت که به جا آوردن آن ها حد آن هاست . هم چنین روزه ماه رمضان را واجب کرد که روزه داری حد آن است همین طور حج را واجب کرد که روزه داری حد آن است . همین طور حج را واجب گردانید که گزاردن آن ، حد آن است جز یاد خدا که از آن به کم راضی نگشت و برایش حدی مقرر نفرمود : سپس حضرت آیه را تلاوت کرد : یا ایها الذین آمنوا اذکر و الله ذکرا کثیرا و سبحوه بکره و اصیلا ، ای گروه مومنان ، خدای را بسیار یاد کنید و او را در بامدادان و شبانگاهان تسبیح نمایید

آن گاه فرمود : پدرم که درود خدا بر او باد خدای را بسیار یاد می کرد هنگامی که با او راه می رفتم او مشغول ذکر خدا بود با او غذا می خوردم او به یاد خدا بود با مردم سخن می گفت ولی هیچ گاه سخن گفتن ، او را از یاد خدا باز نمی داشت ، و من خود می دیدم که زبنش به کامش چسبیده و یک سره لا اله الا الله

بین الطلوعین ما را جمع می کرد و دستور می داد تا بر آمدن خورشید ذکر بگوییم و یاد خداوند باشیم هر یک از ما را که قرایت قرآن می دانست به تلاوت قرآن دستور می داد و کسی را که قرای قآن نمی دانست به ذکر و یاد خداوند امر می فرمود

( اصول کافی ، ج 5 ، ص 361 )

دایره طلایی ترک گناه

ترک یک گناه باعث آسان تر شدن گناه بعدی می شود ، زیرا وجدان بیدارتر شده و از درون به ما کمک می کند وقتی فردی هدایت را بخواهد یعنی یک قدم به سمت خداوند برود ، خدا ده قدم به سوی او می آید و او را هدایت می کند و ترک گناه بعدی آسان تر می شود و این باعث رشد تدریجی انسان می شود

صخره نوردی :

صخره نوردان موفق و حرفه ای ضمنحرکت در مسیر خود از میخ های مختلف برای محکم ساختن جای پای خود استفاده می کنند زیرا صخره نوردی که میخی نزند و یا میخ خود را محکم در جای مناسب ثابت نکند اگر پایش بلغزد سقوط کرده و به پایین می افتد اما صخره نوردی که میخ خای خود را محکم و درست کوبیده حتی اگر جایی از مسیر سقوط کند میخ قبلی او را نگه داشته و مانع مرگ او می شود

حرکت در مسیر ترک گناه و کسب فضایل اخلاقی نیز مانند صخره نوردی می باشد بدین معنا که وقتی سراغ کسب فضایل اخلاقی می رویم تا یک چیزی را محکم نکردیم نباید به سراغ کسب فضیلت بعدی رفت

اولین فضیلتی که باید با آن شروع کنیم نماز اول وقت می باشد و دومین آن احترام به والدین

علت شروع کسب فایل با نماز این آیه شریفه قرآن است :

ان الصلاه تنهی عن الفحشاء

امام زمان (عج) در همین زمینه می فرمایند : هیچ چیز مانند نماز ، بینی شیطان را به خاک نمی مالد

( بحار الانوار ، ج 53 ، ص 182 )

یعنی نماز سرآغاز تلاش ما برا دور شدن شیطان از ماست

اهل معنا ، بر این اعتقادند که برای کسب این فضایل باید نیت چهل روزه کرد و به تعبیری ( چله گرفت )

اگر دیدیم جای پای ما با یک چله محکم نشد ، چله دیگر بگیریم و این کار را تا جایی ادامه بدهیم که جای پای ما در انجام هر کدام از فضایل و ترک رذایل محکم شود و سپس به مرحله بعد حرکت کنیم

حقیقت عصمت چیست؟

مقتضای‌ قواعد عقلی‌ و شرعی‌ این‌ است‌ که‌ جانشین‌ پیامبر اکرم(ص) و پیشوای‌ جامعه‌ اسلامی‌ پس‌ از او، همانند پیامبر از صفت‌ عصمت‌ برخوردار باشد تا مورد وثوق‌ و اعتماد کامل‌ امت‌ قرار گیرد.

 

اشاره‌

بحث‌ دربارهِ‌ عصمت‌ امام‌ یکی‌ از مهم‌ترین‌ و پر چالش‌ترین‌ بحث‌های‌ امامت‌ به‌ شمار می‌رود. در میان‌مذاهب‌ اسلامی، امامیه‌ و اسماعیلیه‌ عصمت‌ را از اساسی‌ترین‌ صفات‌ امام‌ می‌دانند؛ در حالی‌ که‌ مذاهب‌ دیگر لزوم‌ چنین‌ صفتی‌ را برای‌ امام‌ انکار کرده‌اند.

در این‌ نوشتار پس‌ از تبیین‌ ماهیت‌ عصمت، دلایل‌ عقلی‌ امامیه‌ بر لزوم‌ عصمت‌ امام‌ را بررسی‌ خواهیم‌ کرد.

هم‌ چنین‌ ضمن‌ بررسی‌ این‌ ادله، به‌ اشکالاتی‌ که‌ منکران‌ مطرح‌ کرده‌اند پاسخ‌ خواهیم‌ داد.

حقیقت‌ عصمت‌

عصمت‌ در لغت‌ به‌ معنی‌ امساک، حفظ‌ و منع‌ است. چنان‌ که‌ ابن‌ فارس‌ گفته‌ است:

عَصَم‌ یدل‌ علی‌ اِمساک و منع‌ و ملازمه`، والمعنی‌ فی‌ ذلک کله‌ واحد، من‌ ذلک ان‌ یعصم‌ اللّه‌ تعالی‌ عبده‌ من‌ سوء یقع‌ فیه1

کلمهِ‌ عَصَم‌ بر نگهداری، مانع‌ شدن‌ و ملازم‌ بودن‌ دلالت‌ می‌کند و معنای‌ این‌ واژگان‌ یک‌ چیز است، و این‌ که‌ خداوند بندهِ‌ خویش‌ را از امر ناگواری‌ که‌ بر او وارد شود نگه‌ می‌دارد، از این‌ باب‌ است.

ابن‌ منظور نیز گفته‌ است:

العصمه` فی‌ کلام‌ العرب‌ المنع، و عصمه` اللّه‌ عبده‌ ان‌ یعصمه‌ مما یوبقه.2

عصمت‌ در کلام‌ عرب‌ به‌ معنی‌ منع‌ است، و عصمت‌ خداوند بندهِ‌ خود را به‌ این‌ است‌ که‌ او را از آن‌چه‌ موجب‌ هلاکت‌ او است‌ باز دارد. 

وی‌ در ادامه‌ گفته‌ است:

الاعتصام‌ الاِمتساک بالشیء، و منه‌ شعر ا‌بی‌ طالب: ثمال‌ الیتامی‌ عصمه` للا‌رامل، ای‌ یمنعهم، من‌ الضیاع‌ والحاجه`.

اعتصام‌ به‌ معنی‌ تمسک‌ نمودن‌ به‌ چیزی‌ است، و شعر ابوطالب‌ از این‌ باب‌ است‌ (که‌ در وصف‌ پیامبر(ص) گفته‌ است: پناهگاه‌ یتیمان‌ و نگهبان‌ بیچارگان‌ است؛ یعنی‌ آنان‌ را از این‌ که‌ در اثر فقر و بیچارگی‌ نابود شوند حفظ‌ می‌کند.

راغب‌ اصفهانی‌ نیز گفته‌ است: عَصم‌ به‌ معنی‌ امساک‌ و نگهداری‌ است. وی‌ سپس‌ به‌ آیه‌ کریمهِ‌ )لاعاصم‌ الیوم‌ من‌ امر اللّه(3 اشاره‌ کرده‌ و گفته‌ است:

مقصود این‌ است‌ که‌ چیزی‌ مانع‌ از تحقق‌ امر خداوند نخواهد شد (یعنی‌ پناه‌ بردن‌ فرزند نوح‌ به‌ کوه‌ نمی‌تواند او را از طوفان‌ نجات‌ دهد).4

عصمت‌ در اصطلاح‌ متکلمان‌ و حکمای‌ اسلامی‌ معنای‌ لغوی‌ منع‌ و حفظ‌ را در بر دارد. آنان‌ معمولاً عصمت‌ را نسبت‌ به‌ گناه‌ می‌سنجند؛ یعنی‌ معصوم‌ کسی‌ است‌ که‌ از ارتکاب‌ گناه‌ مصون‌ و محفوظ‌ است. در این‌ که‌ منشأ‌ صیانت‌ و حفظ‌ معصوم‌ از گناه‌ ارادهِ‌ الهی‌ است‌ اختلاف‌ و تردیدی‌ وجود ندارد، اما از آن‌ جا که‌ دیدگاه‌ آنان‌ دربارهِ‌ نحوهِ‌ تأ‌ثیرگذاری‌ ارادهِ‌ خداوند در حوادث‌ و رخدادهای‌ جهان‌ متفاوت‌ است، در بارهِ‌ استناد عصمت‌ معصومان‌ به‌ ارادهِ‌ الهی‌ نیز تفسیرها و تعبیرهای‌ متفاوتی‌ ارایه‌ شده‌ است.

متکلمان‌ اشعری‌ که‌ نظام‌ اسباب‌ و مسببات‌ را نپذیرفته‌ و به‌ استناد بی‌ واسطهِ‌ حوادث‌ به‌ ارادهِ‌ الهی‌ اعتقاد دارند، عصمت‌ را به‌ <نیافریدن‌ گناه‌ در معصوم‌ از جانب‌ خداوند> تعریف‌ کرده‌اند. چنان‌ که‌ قاضی‌ عضدالدین‌ ایجی‌ گفته‌ است:

روحانیت اصیل؛ اقامه دین در تمام ساحتهای زندگی

 

جریان روشنفکری براساس مبانی لیبرال سکولار ادعا میکند همه نهادها و سازوکارهای جامعه از جمله دین و سیاست باید همسو با دمکراسی تفسیر شود.

 

تعریف روحانیت اصیل و بایسته های آن

یکی از موضوعات مطرح در حیات سیاسی فرهنگی جامعه ایران، تعریف روحانیت اصیل است؛ چرا که نهاد روحانیت در ایران از قدیم الایام همچون کلیسا و از حین شکلگیری حوزههای علمیه رابطهای تشکیلاتی نبوده است. به همین دلیل گروههایی با طرز تفکرهای مختلف در کسوت روحانیت ظهور و بروز پیدا کردهاند. با ورود فرهنگ غربی به ایران و شکلگیری جریانهای روشنفکری، آنان نیز مطابق با آموزههای غربی درصدد برآمدند تا تعریفی از روحانیت اصیل ارائه دهند و با این کار، گروهی دیگر از روحانیت را از صحنه اجتماعی و سیاسی جامعه حذف کنند. بر این اساس میتوان تعریفهای متعددی از روحانیت اصیل براساس نگاههای مختلف فوق ارائه داد.

تعریف اول: تعریف روشنفکری

جریان روشنفکری براساس مبانی لیبرالسکولار ادعا میکند همه نهادها و سازوکارهای جامعه از جمله دین و سیاست باید همسو با دمکراسی (مردمسالاری) تفسیر شود. از دید برخی از آنان دین از سیاست جداست و بر این پایه، روحانی اصیل کسی است که به رغم برخورداری از آگاهیهای دینی، در عرصه سیاست دخالت نمیکند و سخنی هم از دیدگاه دین درباره سیاست و اجتماع ندارد.

برخی دیگر از آنان به جدایی نهاد دین و نماد قدرت معتقدند و در نتیجه، روحانیت را متعلق به نهاد دین میدانند. از نظر آنها، وظیفه نهاد دین، پژوهش درباره دین و آموزش دین است اما کارکرد نهاد قدرت، تولید و توزیع قدرت است و باید این دو نهاد مستقل باشند، یعنی روحانیت اصیل کسی است که مستقل از سیاست و نقد قدرت به پژوهش و آموزش در مورد دین بپردازد، البته این تلاش نباید به تشکیل حکومت دینی بی‌نجامد.

از دیدگاه اینها اگر فعالیت روحانیت به حکومت دینی بینجامد، به دین حکومتی منتهی میشود و روحانیت به توجیه کنندگان قدرت و صاحبان آن تبدیل و تمام رفتار دولت به عنوان دین توجیه میشود. از منظر اینان نیز روحانی اصیل، فردی است که به پژوهش و آموزش دینی میپردازد اما رفتارش در این حوزه موجب شکلگیری حکومت دینی نمیشود. تشویقکننده به تشکیل حکومت دینی، دیگر روحانی اصیل نیست بلکه آخوند درباری است! حضرت امام(ره) در مقدمه وصیتنامه خود تفکر این جریان را به نقد میکشد وتصریح میکند که این جریان به دنبال حذف دو عنصر از جامعه است که تمام کجیهای عالم از کنار گذاشتن این دو عنصر در جامعه پدید آمده است:

1. عنصر مفهومساز و برنامه‌ساز (قرآن و سنت)

2. عنصر ساختارساز (ولایت)

حضرت امام میفرماید: هرچه این بنیان کج (یعنی عقیده جدایی دین از سیاست یا نهاد دین از سیاست) جلو آمد کجی‌ها و انحراف‌ها افزون شد کجیها و انحرافها افزون شد تا آنجا که قرآن کریم که برای رشد جهانیان و نقطه جمع همه مسلمانان بلکه عائله بشری از مقام شامخ احدیت به کشف تام مجدی جدا تنزّل کرد که بشریت را به آنچه که باید برساند برساند و این ولیده علم الاسماء (انسان) از شر شیاطین و طاغوتها رها سازد و جهان را به قسط و عدل برساند و حکومت را به دست اولیاءالله (عنصر ساختارساز) معصومین (علیهم صلوات‌الله الاولین و الآخرین) پس زند تا آنان به هر که به صلاح بشریت است بسپارند چنان از صحنه خارج نمودند که گویی نقشی برای هدایت ندارد...

چنانکه دیدید اگر کسی (روحانیت) دم از حکومت اسلامی بر میآورد و از سیاست که نقش بزرگ اسلام و رسول بزرگوار (صلی‌الله علیه و آله و سلم) و قرآن و سنت مشحون آن است سخن میگفت گویی بزرگترین معصیت را مرتکب شده و کله آخوند سیاسی موازن با آخوند بیدین شده بود و اکنون نیز هست.

این جملات حضرت امام بدین معنا است که جریانهایی میخواهند تعریف روحانیت را تحریف کنند و حتی گاهی با ادبیات قداستبخشی به آنها روحانیان و دین را از عرصه سیاست و اجتماع جدا سازند. امام هشدار میدهند که این همان خواست نظامهای استکباری جهانی است.

نکته مهم دیگر در مورد دو نظریه مذکور، تعریف مبتنی بر یک نگاه بیرون دینی به روحانیت است؛ یعنی تعریفی که این جریان از روحانیت ارائه میکند، مستند به متون دینی نیست بلکه مأخوذ از فرهنگ سکولار غربی است؛ به همین دلیل نمیتواند تعریف خود را از روحانیت اصیل با متون دینی تطبیق دهد.

در کجای متون دین آمده است که روحانیت باید به دور از قدرت فقط به پژوهش دینی بپردازد، و این در سیره انبیا و رسول اکرم(ص) و ائمه(ع) دیده نمیشود. آیات بسیاری از قرآن بر دخالت انبیا در حوزه سیاست از منظر دین دلالت دارد. حضرت سلیمان(ع)، حضرت داوود(ع)، حضرت موسی(ع) و حضرت رسول اکرم(ص)، اقدام به تشکیل و یا برخورد با طواغیت کرده اند، و اساساً براساس ادبیات قرآنی، هر حکومتی که دینی نباشد و رهبری آن به دست فردی روحانی نباشد(روحانیت براساس ادبیات دینی) حکومتی طاغوتی به شمار می‌آید و وظیفه همه مردم، اجتناب از این نوع حکومت است: «و اجتنبوا الطاغوت».

جریان دوم: نگاه التقاطی به روحانیت اصیل

جریان دوم که در تعریف روحانیت اصیل می توان مشاهده کرد، جریانی است که به دلیل متغیرهای سیاسی تعریف خود را از روحانیت اصیل تغییر میدهد؛ به عبارتی، زمانی روحانیت اصیل را روحانیتی تعریف میکند که به دنبال فقه پویا است و در زمانی دیگر روحانی اصیل را کسی میداند که قائل به قرائتهای مختلف از دین میباشد و به همین دلیل فقه را قابل پویا شدن نمیداند و ادعا میکند روحانیت اصیل کسی است که قائل به جریان دادن فقه در تمام ساختهای مختلف زندگی نیست؛ بنابراین از آن جایی که فقه به دلیل قرائتپذیریاش توان اداره جامعه را ندارد چارهای جز اداره جامعه براساس خواست اکثریت مردم نیست! و اگرچه بر دمکراسی غربی ایراداتی وارد است اما چارهای جز پذیرش آن وجود ندارد! همانطورکه شخصی از آنان در مجلس دوره ششم تصریح کرد: «دمکراسی غربی ایراداتی دارد اما من بدیلی برای آن نمی‌شناسم»

از منظر ایرانیان تنها روحانیتی اصیل است که میتواند در گرفتن پستهای سیاسی از مجاری مردمسالارانه اولویت یابد و اداره جامعه را نیز براساس مردمسالارانه دنبال کند نه از مجاری فقه و جریان دادن دین در ساحتهای مختلف جامعه.

این تفکر نیز همچون تفکر جریان اول تعریف خود از روحانیت اصیل را مستند به متون دینی نمیکند و همچون تعریف اول، صرف به تن داشتن لباس مرسوم روحانیت را برای روحانی بودن کافی میداند؛ به عبارتی، تعریفی از روحانیت براساس متون دینی ارائه نمیکندو تمام افراد با لباس روحانیت را روحانی میشمارد و بعد به تفکیک روحانیت اصیل از غیر اصیل میپردازد و مبتنی بر برداشتهای التقاطی، روحانیت اصیل را کسی میداند که قائل به جریان فتنه در ساحتهای مختلف زندگی بشری نباشد! این جریان التقاطی به دو دسته تقسیم میشود: یک دسته روحانیت اصیل را روحانیت لیبرالی میدانند، دسته دوم روحانیت را سوسیال میدانند و میخواهند از روحانیت اصیل تعریفی سوسیالیستی ارائه کنند که نمونه بارز آن را در تفکرات دکتر علی شریعتی میتوان مشاهده کرد. آنچه برای این جریان اهمیت دارد، مبارزه کردن است، روحانیت اصیل روحانیتی عملگرا و پراگماتیست انقلابی است آن هم در جهت اهداف سوسیالیستی!

تعریف روحانیت اصیل از دیدگاه اسلام ناب

بنابر دیدگاه اسلام ناب، زندگی یک پدیده بسیار باعظمت است که در دسترس بودن آن موجب شده تا ساده‌لوحان آن را یک پدیده معمولی تلقی نمایند، در حالیکه زندگی پرارزشترین پدیده عالم است که خداوند متعال آن را به مخلوقاتش افاضه کرده است. از منظر اسلام ناب؛حیات، امری مستمر و بینهایت است که جلوهای ممتاز از مشیت خداوندی به شمار میآید. هدف حیات نیز سیر به سوی خدا و قرب ربوبی است: و الی الله تصیرالامور (شوری،35 ) و الی الله ترجع الامور (آل‌عمران،109 ) جهان آفرینش بازیچه نیست، بلکه جدّیترین موضوع عالم حرکت جهان به سوی آن مقصد نهایی(قرب‌الهی) است؛ چرا که مقصد نمی‌تواند پایینتر و پستتر از نقاطی باشد که جهان در حین سیر، از آنها عبور میکند و همچنین نمیتواند مساوی همان نقاطی باشد که از آن ها عبور کرده؛ از همین روست که پایان و هدف همه حرکتها و گردیدنها قرب الهی است.

با توجه به مراتب فوق از دید اسلام ناب، حیات انسانی و نحوه سیر آن باید جدیترین موضوع برای انسان باشد؛ انسانی که حیاتش دارای دو بعد است: بعد مادی و بعد معنوی. توجه به زندگی مادی محض نه‌تنها او را از روحانیت بلکه از حیطه انسانیت نیز خارج میکند. زندگی بدون معنویت زندگی حیوانی است و افرادی که در آن غوطهورند به تنازع بقا مشغولند و تنها به اشباع غرایز سیریناپذیر خود میپردازند و ابعاد مثبت وجود انسانی را فراموش میکنند.

از منظر اسلام ناب انسان باید با توجه به بعد مادی و دنیوی زندگی، آن را در مسیر بعد معنوی قرار دهد. این نوع از زندگی است که مورد نظر پیامبران الهی بوده و ما را به آن دعوت کردهاند. انبیا آمده‌اند تا به انسان بیاموزند که میتواند با دو بال معرفت (علم) و عمل صالح، زندگی دنیوی را در مسیر زندگی معنوی (کمال) به جریان بیندازد. این بدان معناست که انسان در پهنه حیات مادی و با تصرف در عالم به صورت صحیح میتواند تکامل پیدا کند و اگرچه فعالیتهای انسانی جنبه مادی دارد ولی حقیقت و باطن آن میتواند جنبه معنوی داشته باشد و همه لحظه‌ها و ساحتهای زندگی را در بر گیرد. در اسلام ناب، تلاش میشود همه استعدادهای عالی بشر به فعلیت برسد و در جهت هدف نهایی هستی به کار گرفته شود به گونهای که فرد و جامعه انسانی بر بعد مادی و معنوی زندگی اشراف و تسلط یابد و در عین ارتباط عقلانی با خود، رابطه خویش را با خدا و جهان هستی و دیگران و تمام ساحتهای زندگی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و ... به صورت عقلانی تنظیم کند.

به همین دلیل است که از دید اسلام ناب، در این دنیا که میدان مسابقه برای خیرات است، کار و کوشش و تسلط بر محیط مهمترین عنصر تلقی میشود و روحانی اصیل کسی است که میکوشد افزون بر خود در دیگران نیز اقامه دین کند. از این منظر، روحانیت اصیل انسانی است که به کار و تلاش فکری و عضلانی مفید میپردازد. در واقع او می داند که هر چیزی آیتی الهی است و او با آیات الهی سر و کار دارد؛ بنابراین هرگونه تلاش در مسیر تنظیم و اصلاح امور مادّی و معنوی خود با دیگران را عبادت میداند. از همین روست که روحانیت اصیل از دیدگاه ایمانی کسی است که موجب پیوند و اتحاد افراد در جامعه براساس معنویت میشود و بر خلاف آنانکه روحانیت اصیل را در برکناری از جامعه تعریف کرده اند ـ به گونهای که گویی هنگامی به مقام والای روحانیت دست مییابد که از دیگر انسانها قهر کرده و به تنهایی عازم کوی ربوبی شود!- روحانیت اصیل فردی است که در خدمت افراد و بهسازی جامعه قرار گیرد و حتی در این مسیر اهل جهاد باشد؛ زیرا مشیت الهی بر این امر تعلق گرفته است که انسانها در همین عالم راه کمال را در پیش گیرند و در مسیر کمال نیز خارها و آلودگیهای محیطی و اجتماعی وجود دارد که نه تنها خود انسان بلکه دیگران را هم در معرض سفوط قرار میدهد.بنابراین روحانیت اصیل وظیفه خود میداند که با رفتاری جهادگونه، افزون بر تربیت نفس خود به تربیت انسانهای مستعّد و از میان بردن عوامل اخلال در این مسیر همت گمارد. روحانیت اصیل از منظر اسلام ناب کسی است که جهاد با دشمنان خدا را یک اصل اساسی میداند؛ خواه این جهاد درونی باشد و خواه بیرونی.

از دید اسلام ناب، روحانیت اصیل جدای از سیاست نیست بلکه در نگاه او ذات قدرت حق است و نمیتواند دارای هویتی باطل باشد؛ از این رو می‌کوشد تا قدرت را در مسیر کمال مهار و تعدیل کند و اجازه ندهد که کسی از آن سوء استفاده کند.

جان کلام اینکه از دیدگاه اسلام ناب، روحانی اصیل کسی است که دین را در وجود خود اقامه کرده و به دنبال آن است که با اقامه دین در تمام ساحتهای زندگی فردی و اجتماعی به حاکمیت الهی تحقق بخشد و حاکمیت طاغوت را از همه عرصه‌های زندگی و فردی بزداید.

دعا کردن

«بین الحرمین» دوباره عاشورایی شد +عکس

خبرگزاری مهر: عزاداری اربعین حسینی با حضور عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) از سراسر جهان در بین الحرمین کربلا در حال برگزاری است.

نگاهی به حماسه عاشورا از زاویه آمار و ارقام

اربعین، وفاداری به پیام پیشوای شهادت

روزنامه ایران - سید مصطفی علوی شیرخورشیدی: در بین تمام اقوام و ملل، رسم رایجی است که از اموات و رفتگان خود به نحوی تجلیل کرده و یاد و خاطره آنها را با برپایی مجالسی زنده بدارند. وقتی پای قهرمانان و بزرگان آن قوم در میان باشد طبیعتاً آن رسم با شکوه مضاعف برگزار می‌شود.

از جمله مراسم بسیار مهمی که در بسیاری از کشورهای اسلامی منعقد می‌شود، مراسم اربعین است.اربعین واژه‌ای است عربی به معنی چهل. عدد چهل در کنار چند عدد دیگر مثل 7،12و19نزد بعضی از اقوام و ادیان آسمانی و زمینی بویژه شیعیان، از قداست خاصی برخوردار بوده و هست.

در قرآن مجید هم چهار بار به اربعین اشاره شده است که سه بار آن به داستان قوم بنی‌اسرائیل و اقامت «چهل شبه» آنان در بیابان‌ها (مائده،26) و یکبار هم به طور کلی اشاره شده است که سن رشد کامل انسان در چهل سالگی است(احقاف،15).

حدیث روز/ سخن خداوند با حضرت موسی(ع) درباره انتخاب دوست

شایسته های ضروری برای زائرین سیدالشهدا (ع)

آداب معنوی و اعمال مستحب در ماه صفر

بركات و ثواب صلوات

حدیث روز/ تا چه زمانی امت رسول الله(ص) در خیر و خوبی خواهند بود؟

مشرق- رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و اله فرمودند: امّت من تا هنگامی که به همدیگر مهر می‌ورزند، به یکدیگر هدیه دهند، امانت داری کنند، از حرام اجتناب کنند، میهمان را تکریم می‌کنند، نماز را به پا دارند و زکات بدهند، در خیر و خوبی خواهند بود. پس اگر این امور را انجام ندهند، به قحطی و خشکسالی مبتلا خواهند شد.


متن حدیث:

لا تَزالُ اُمَّتي بِخَيرٍ ما تَحابُّوا وتَهادَوا، وأدَّوُا الأَمانَةَ، وَاجتَنَبُوا الحَرامَ، وقَرَوُا الضَّيفَ، وأَقامُوا الصَّلاةَ، وآتَوُا الزَّكاةَ، فَإِذا لَم يَفعَلوا ذلِكَ ابتُلُوا بِالقَحطِ وَ السِّنينَ.



«عیون اخبار الرضا، جلد 2، صفحه 29»